Er heeft altijd een onderstroom van angst door mijn leven gelopen. Hoewel ik een relaxte jongen ben, vind ik het moeilijk om stil te zitten of gewoon te zijn. Mettertijd ben ik gewend geraakt aan mijn angst. Net als een koelkast die stilletjes op de achtergrond draait, merk je het soms pas als hij geluid begint te maken.

Surfen was zo’n geluid dat me aan mijn angst herinnerde. Hier is hoe het zijn lelijke kop opdook en hoe ik het op afstand hield…

Growing up

Tijdens jaarlijkse familie-excursies naar de kust van Jersey, bereed ik meestal golven op een vlot of surfte ik gewoon met mijn lichaam. Ik vond het altijd leuk om naar de surfwinkels te gaan met hun glimmende surfplanken. Maar helaas was het grootste deel van mijn leven niet meer dan het in- en uitgaan van die winkels. Surfen was als een geheime club waar je alleen lid van kon worden als je surfte, de klassieke catch twenty two.

Gelukkig kon ik een paar jaar geleden een einde maken aan deze streak. Vastbesloten om te surfen, riep ik een paar vrienden bij elkaar en plande een dagtrip naar de oceaan. Om een lang verhaal kort te maken, ik stond kort daarna trots op een surfplank! Sterker nog, ik wisselde die dag van plank van verschillende grootte, om er zeker van te zijn dat ik echt kon surfen. Mijn strandbezoek nam drastisch toe na deze mijlpaal. En ik was nog maar net begonnen…

Wipe out

Alles ging goed tot een paar harde wipe outs later. Toen realiseerde ik me dat ik er tot over mijn oren in zat, en vaak letterlijk. Ik had de kracht van de oceaan en zijn steeds veranderende natuur onderschat.

Het typische scenario ging ongeveer als volgt: Ik peddelde hard om een golf te pakken, voelde dat hij me optilde, probeerde op te staan voordat ik snel van zijn gezicht viel. De neus van mijn surfplank ving het water, stopte, terwijl het momentum me dan naar voren slingerde. Terwijl dit gebeurde, sloeg dezelfde golf over mij heen en stuurde mijn plank in mijn richting. Ik tuimelde onder water alsof ik in een reusachtige wasmachine zat.

Impact zone

Toen ik eindelijk boven water kwam, was het net lang genoeg om op adem te komen. Toen ik opkeek, werd ik overspoeld door een nieuwe golf, voordat het weer gebeurde. En nog eens. Het hielp niet dat de riem die mijn board en mijn enkel verbond sterke weerstand bood, waardoor ik vast bleef zitten in de beruchte impactzone, waar de golven voortdurend breken. Andere keren zat mijn leiband los, wat betekende dat mijn board in de buurt rondstuiterde en me dreigde voor het hoofd te stoten – wat een keer gebeurde.

Als dat nog niet erg genoeg was, was het water vaak te diep om op te staan waar dit allemaal gebeurde. Als ik moe werd van de beukende golven, sloeg de angst en wanhoop snel toe. Ik had maar twee opties, teruggaan naar de kust of voorbij de breuk komen. Geen van beide leek uitnodigend. Ik was overgeleverd aan de zee, een machtig maar onpersoonlijk, steeds veranderend wezen.

Contstante waakzaamheid

Ik heb altijd het advies opgevolgd dat me werd gegeven toen ik voor het eerst ging surfen: keer de oceaan nooit de rug toe. Het is belangrijk om te weten waar je bent en wat er op elk moment om je heen gebeurt om de veiligheid te garanderen. Er is weinig tijd om over dingen na te denken.

Wat ik nu merkte was dat ik van bewustzijn overging naar hyperwaakzaamheid als ik ging surfen. Ik lette zo goed op de golven dat ik me niet kon ontspannen, omdat ik me altijd zorgen maakte over de volgende. Surfen was niet langer zorgeloos en gracieus, helemaal niet zoals in de films.

Ademhalen

Zelfs in tamelijk kalme omstandigheden, realiseerde ik me dat ik me lichamelijk aan het spannen was. Toen ik merkte dat er weinig reden was om gespannen te zijn, nam ik nota. Ik begon mezelf gerust te stellen dat alles in orde was, dat ik me kon ontspannen, en haalde een paar keer langzaam en weloverwogen adem om mijn onrust te verminderen. De impactzone in mijn hoofd was veel groter dan die in de oceaan.

Dat stelde me in staat me te koesteren in hoe aangenaam en uitnodigend het wildwater eruitzag, de warmte van de zon te voelen, en te genieten van het feit dat ik aan het surfen was! Wanneer de omstandigheden te ruw werden en ik angst voelde opkomen, nam ik afstand en bereed kleinere golven. Ik leerde mezelf opnieuw dat ik de controle had, zelfs als vrienden vol vertrouwen op grotere golven joegen. Dit was vaak alles wat ik nodig had om de greep van de angst los te laten en weer van het surfen te genieten.

Kortom, ik had golven van intense, onaangename emoties onderbroken door ze op te merken, mezelf te kalmeren en mezelf gerust te stellen dat alles in orde was. Dit bracht me in een veiliger en meer emotioneel positieve plaats. Hoewel ik nog steeds soms bang en angstig ben tijdens het surfen, is het iets dat me niet beheerst en mijn dag niet verpest. Surfen is daardoor weer leuk geworden.