Zoethout is afkomstig van het sap van de wortels van de plant Glycyrrhiza Glabra. Tegenwoordig groeit deze plant in een gordel van Noord-Afrika, over het Midden-Oosten tot in China. Enkele van de oudste geregistreerde toepassingen van zoethout zijn ook hier te vinden.

De geschiedenis van zoethout kan worden gedateerd tot 2300 voor Christus. Keizer Shennong van China liet in de Klassieker van de Goddelijke Boerenkruiden, Pen-Ts’ao, een vermelding opnemen, waarin zoethout een magische plant was die oudere mannen verjongde.

De oude zoethoutkuur
Zoetethoutwortel behoorde ook tot de vele schatten die in 1350 v. Chr. in de tombe van de Egyptische farao Toetanchamon werden gevonden. Wetenschappers weten nog steeds niet waarom.

We weten echter wel dat zoethout een veel voorkomend ingrediënt was in veel van de remedies uit het oude Griekenland. Eén daarvan is hoestdrank. Het was deze rol die zoethout zou gaan spelen in de moderne tijd, waar het een veelgebruikt ingrediënt werd in hoestsiroop vanwege zijn verlichtende en ontstekingsremmende werking.

Van medicijn tot snoep
De geschiedenis van zoethout gaat verder van hoestdrank tot snoep in Italië, Frankrijk, Duitsland en Engeland. Er zijn veel voorbeelden van de ontwikkeling van zoethout in de 19e eeuw die ons herinneren aan het huidige gebruik ervan.

Ga-Jol uit 1933 is een van de oudste nog bestaande zoethoutproducten. Het werd gelanceerd als keelpastille tegen schorre keel en hoesten. In het begin waren harde zoethoutpastilles zoals Ga-Jol bedoeld voor zure kelen en waren zachte zoethoutstaafjes populairder als kindersnoep.

Galle & Jessen werd opgericht in 1872 en Høgh’s dropfabriek in 1902. Beiden begonnen met de productie van gekookt snoepgoed, maar veranderden hun productie in drop en gelei.

De allereerste producten waren zoethoutvormen, zoutpastilles, eucalyptuspastilles en gekleurde vormen met fruitsmaak.

In de jaren twintig kwam zachte drop in opkomst. Na vele pogingen produceerde Høgh’s dropfabriek de eerste stokken en tandenborstels van drop.

Høgh’s Lakrids werd omgedoopt tot Pingvin Lakrids in 1962, toen Toms het bedrijf kocht.