Ontwikkelingen en veranderingen in de rechtbank

Judge Herlihy, in het bijzonder, voerde een aantal innovatieve programma’s in en stelde meer professionele procedures vast. Een van zijn eerste stappen was de afschaffing van gescheiden zitplaatsen in de rechtszaal. Hoewel Daniel O. Hastings in zijn boek Delaware Politics verklaarde dat de segregatie in de gemeentelijke rechtbank was opgehouden toen hij rechter was, stelde rechter Herlihy vast dat er in 1946 nog steeds sprake was van gesegregeerde zitplaatsen. Een politieagent stond bij de ingang van de rechtszaal en dirigeerde het publiek naar de ene of de andere kant, afhankelijk van hun ras. Rechter Herlihy maakte een einde aan deze praktijk.

Andere procedures werden in gang gezet of geformaliseerd, zoals het informeren van verdachten over hun rechten, het aandringen op het naleven van bewijsregels en het verkrijgen van vrijwillige raadslieden voor onvermogende personen die beschuldigd werden van ernstige misdrijven, lang voor de uitspraak van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten in Gideon v. Wainwright, 372 U.S. 335 (1963).

Er werden ook een Huisvestingsrechtbank en een Verkeersrechtbank opgericht. In samenwerking met de Delaware Safety Council en het politiebureau van Wilmington ontwikkelde de gemeentelijke rechtbank een verkeersschool voor verkeersovertreders, die werd bekroond door de National Safety Council.

Er werden alternatieven voor strafoplegging onderzocht. De gemeentelijke rechtbank zette een reclasseringssysteem op; er werd een begin gemaakt met verwijzingen voor de behandeling van geesteszieke en alcoholische overtreders. De gemeentelijke rechtbank nam samen met de andere rechtbanken in New Castle County deel aan het Delaware Trial Bail Project, een demonstratieproject voor borgtocht waarbij bepaalde first offenders op eigen erkenning konden worden vrijgelaten. Later werd deze procedure staatsrecht.

Net als andere rechtbanken heeft de gemeentelijke rechtbank te kampen gehad met problemen als gevolg van overbevolkte faciliteiten. Vanaf 1883 werden de zittingen van de nieuwe gemeentelijke rechtbank gehouden in het stadhuis, het gebouw dat nu bekend staat als het oude stadhuis, gelegen aan Market Street tussen Fifth en Sixth Streets. In het gebouw waren ook de kantoren van de burgemeester, de griffier van de gemeenteraad en de politie ondergebracht, evenals de stadsgevangenis. Er was behoefte aan een nieuw stadhuis om de verspreide stadskantoren en -diensten onder te brengen. Omdat het provinciehuis, gelegen op wat nu Rodney Square is, overvol was, werd de bouw van een gezamenlijk stad- en provinciehuis voorgesteld. Zowel de gemeenteraad als de Levy Court stemden in met het plan en kregen elk van de Algemene Vergadering toestemming om het gebouw op te trekken en het geld te lenen dat nodig was om het te bouwen, 600.000 dollar voor de Levy Court en 900.000 dollar voor de gemeenteraad. Het “Public Building”, zoals het bekend werd, aan King Street tussen Tenth en Eleventh Streets, was het resultaat.

Van meet af aan was de ruimte die aan de gemeentelijke rechtbank in het Public Building was toegewezen, onhandig. Het publiek kon de rechtszaal niet betreden vanaf King Street, maar moest de trap naar de derde verdieping beklimmen vanaf de ingang aan French Street. Gevangenen uit de cellen beneden werden samengeperst in een kleine ophoudruimte. De advocaten van de verdediging hadden weinig ruimte om hun cliënten te ondervragen. De ruimte voor het kantoorpersoneel was overvol, en het personeel werd verder gehinderd door personen die regelmatig langskwamen op weg naar de rechtszaal. Van tijd tot tijd gebruikte de gemeentelijke rechtbank de raadszaal als rechtszaal wanneer dat nodig was, waarbij soms twee zittingen tegelijk werden gehouden.

In de jaren 1970 werden de faciliteiten van de rechtbank drastisch gewijzigd. Er werden twee rechtszalen ontworpen en gebouwd in het Public Building. Daarna werd de rechtbank verder heringericht toen het Daniel L. Herrmann Courthouse werd herbouwd.

Een bijzonder veeleisende periode in de geschiedenis van de gemeentelijke rechtbank begon met de burgerlijke onlusten en rellen van 1967 en 1968. De gouverneur riep de noodtoestand uit, waardoor de noodwetgeving in werking trad en de rechtbank een dramatische toename van het aantal arrestaties zag.

De zittingen van de rechtbank duurden tot diep in de nacht gedurende de eerste weken van elke episode van rellen. Advocaten kwamen vrijwillig naar het Hof om het kantoor van de openbare verdediger bij te staan en om te worden beëdigd als extra aanklagers. Op het hoogtepunt van de ongeregeldheden stonden twee rechters van het Superior Court de gemeentelijke rechtbank bij. Leden van het kantoor van de openbare verdediger of medewerkers van het borgtochtproject ondervroegen iedere persoon die voor de rechtbank werd gebracht. Particuliere bureaus, leden van de Raad van Kerken, de Delaware Conferentie van Christenen en Joden en andere geautoriseerde vrijwilligers hielden zich bezig met telefoongesprekken met de families van verdachten, het regelen van borgtocht en het naar huis brengen van vrijgelaten personen. Er werden speciale hoorzittingen gehouden over wijzigingen van de borgtocht.

Met de hulp van andere rechters en vrijwilligers uit de gemeenschap nam de gemeentelijke rechtbank de gelegenheid te baat en ging zij de uitdaging aan.

Van 1972 tot de fusie van de rechtbank met het Court of Common Pleas in 1998 ontwikkelde de gemeentelijke rechtbank procedures die de werking van het justitiële systeem verbeterden. Er werd een zaaknummeringssysteem ontwikkeld op basis van het jaar, de maand en het specifieke zaaknummer. Dit nummeringssysteem werd later in de hele staat ingevoerd. Het Hof ontwikkelde een formulier voor borgtocht, waarin alle verplichtingen van de gedaagde en de borgtochtverlener gedetailleerd werden weergegeven, en het formulier werd, met verschillende verfijningen, in de gehele staat gebruikt. Het Hof ontwikkelde een systeem voor voorlopige invrijheidstelling in samenwerking met de afdeling reclassering/voorwaardelijke invrijheidstelling. Tegen 1975 kon het Hof garanderen dat elke borgtocht die voor een beklaagde werd vastgesteld, het resultaat was van een gedetailleerde sociale en criminele achtergrondcontrole. De procedure resulteerde in een verlaging van de borgtocht in veel gevallen en een toename van de toekenning van ongedekte borgtocht.

Het Hof stelde een systeem van rechter-commissarissen in zodat de stad Wilmington 24 uur per dag en in alle weekeinden over een rechterlijk ambtenaar kon beschikken. Er werd een verfijnd systeem voor de planning van rechtszaken ontwikkeld, waardoor het mogelijk werd in de loop van elke week afzonderlijke zittingen van de rechtbank te wijden aan specifieke soorten zaken. Dit systeem maakte een efficiënter gebruik van alle middelen van de rechtbank mogelijk. In de periode 1970-1975 voerde de rechtbank een procedure in die verzekerde dat elke aanklacht die in de gemeentelijke rechtbank werd ingediend, gebaseerd was op de Delaware State Code en dat alleen die overtredingen die specifiek onder de Wilmington City Code moesten worden gebracht, als zodanig werden aangeklaagd.

De middelen van het Hof werden opnieuw op de proef gesteld en volledig toereikend bevonden toen het Hof werd geconfronteerd met een stortvloed van zaken als gevolg van massa-arrestaties tijdens de staking van de leraren van de openbare school in Wilmington, en opnieuw toen massa-arrestaties werden verricht van demonstranten die demonstraties hielden voor een vrouwenkliniek in Wilmington uit protest tegen de abortusdiensten die in de kliniek werden verleend. In beide gevallen was het Hof in staat alle zaken te behandelen en op te lossen zonder de planning van andere zaken te verstoren.

In samenwerking met het kantoor van de stadsadvocaat van Wilmington ontwikkelde het Hof een Citizens Dispute Resolution Program dat arbitrage en oplossing van kleine strafzaken mogelijk maakte, waarbij het over het algemeen om burengeschillen ging, op een manier die de betrokken partijen in staat stelde niet met een strafblad te eindigen.

De geschiedenis van de gemeentelijke rechtbank werd afgesloten met een passende sluitingsceremonie op 30 april 1998, toen de laatste zitting werd gehouden voordat de rechtbank op 1 mei 1998 werd samengevoegd met de Court of Common Pleas van de staat Delaware.