Friedrich von Wieser, (geboren 10 juli 1851, Wenen, Oostenrijk – overleden 23 juli 1926, Sankt Gilgen), econoom die een van de belangrijkste leden was van de Oostenrijkse school van economie, samen met Carl Menger en Eugen von Böhm-Bawerk.

Wieser bezocht van 1868 tot 1872 de universiteit van Wenen en trad daarna in overheidsdienst. Net als zijn collega Böhm-Bawerk mocht Wieser studeren bij de drie grondleggers van de Duitse school voor historische economie – Karl Knies in Heidelberg, Wilhelm Georg Roscher in Leipzig, en Bruno Hildebrand in Jena. Het werk van Menger oefende een diepgaande invloed uit op Wieser. In 1884 ging hij naar de universiteit van Praag en in 1903 volgde hij Menger op aan de universiteit van Wenen. Daarna bekleedde hij officiële functies en was minister van Handel in de laatste regering van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk.

Zijn twee belangrijkste werken zijn Der natürliche Wert (1889; “Natuurlijke waarde”) en Grundriss der Sozialökonomik (1914; “Grondslagen van de sociale economie”). In het eerste boek ontwikkelde hij de kostenleer van de Oostenrijkse school, waarbij hij voortbouwde op de subjectieve-waardebenadering van Menger en het concept van de opportuniteitskosten introduceerde. In Sozialökonomik vormt het principe van de marginale utiliteit het uitgangspunt voor een analyse van achtereenvolgens meer uitgewerkte systemen van economische verhoudingen.