Een zoon van Latin pop veteraan Julio Iglesias, Enrique Iglesias volgde de voetsporen van zijn vader als zanger. Toen zijn vader in 1978 van Madrid naar Miami verhuisde nadat hij van zijn moeder Isabel Preysler was gescheiden, bleef hij in Spanje bij zijn broer Julio Iglesias, Jr. In 1985 werden hij en zijn broer echter voor hun eigen veiligheid naar zijn vader gestuurd na de ontvoering van hun oom door de ETA.

Ondanks dat hij een zoon van een grote zanger was, wilde Enrique, die op 8 mei 1975 werd geboren, niet profiteren van de beroemde naam van zijn vader. Zonder het zijn vader te vertellen, leende hij geld van zijn kindermeisje en nam een demo op die later werd overhandigd aan zijn vaders voormalige publicist Fernan Martinez. Samen promoten ze de liedjes onder de artiestennaam Enrique Martinez met als achtergrondverhaal dat hij een onbekende zanger uit Guatemala was.

Nadat hij een platencontract had gekregen bij het label Fonovisa, besloot hij zich meer op muziek te richten. Hij werkte hard aan zijn debuutalbum en bracht de titelloze “Enrique Iglesias” uit in 1995, toen hij nog maar 20 was. Hij had inderdaad talent en bewees dat door een half miljoen exemplaren te verkopen in de eerste week, ondanks het feit dat het album was opgenomen in het niet-Engels, Spaans.

Twee jaar in de maak, een tweede set “Vivir” maakte eindelijk zijn weg naar buiten in 1997. Het leidde hem om te concurreren tegen zijn vader en andere bejubelde Latin muzikanten zoals Luis Miguel voor Favoriete Latin Artist op 2008 American Music Awards. Hij ontving ook een Grammy nominatie voor Beste Latin Pop Album in het volgende jaar. Hoewel hij de eerste felbegeerde prijs verloor aan zijn vader en de laatste aan Luis, slaagde hij erin om een trofee te pakken voor Pop Album van het Jaar op Premio Lo Nuestro Awards.

Enrique werkte blijkbaar aan zijn volgende album terwijl hij de wereld rondreisde voor zijn eerste tournee ter ondersteuning van zijn tweede album want in 1998 had hij al een heleboel nieuwe nummers, genoeg om een volledige plaat te vullen. Zonder nog langer te wachten, bracht hij het album “Cosas Del Amor” uit in september van datzelfde jaar. Door deze inspanning won hij de prijs die hij het jaar daarvoor had verloren, Favoriete Latin Artiest op de AMA’s, door Ricky Martin te verslaan.

Het kostte hem vier albums voordat hij eindelijk de Top 10 van de Billboard Hot 200 kraakte. In 1999 bereikte hij de tiende positie in de Amerikaanse albumcharts met een plaat genaamd “Enrique” die een duet met Whitney Houston bevatte. Door het succes van dit album, tekende Interscope exec Jimmy Iovine hem voor een multi-album deal en vroeg hem om zijn eerste Engelse set op te nemen.

Enrique beantwoordde de uitdaging door de volgende drie jaar materiaal te maken voor zijn eerste Engelstalige album. Samen met Kara DioGuardi en Steve Morales onder anderen, schreef hij hitsingles als “Hero” en “Escape”. Toen hij het album in 2002 uitbracht, eiste hij een wereldwijde faam op toen het verschillende hitlijsten over de hele wereld aanvoerde. In de Verenigde Staten steeg het meteen naar de tweede plaats.

Nauwelijks een maand na het uitbrengen van “Escape”, kwam hij met een andere Spaanse plaat “Quizas”. Na drie jaar liedjes schrijven, had hij blijkbaar genoeg nummers om meer dan een album te vullen. Hoewel het slechts nummer 12 bereikte in de Hot 200, wist het de Billboard Latin Albums chart te domineren. Bovendien werd al zijn harde werk beloond met een Latin Grammy voor Beste Mannelijke Pop Vocaal Album in 2003.

Enrique vertraagde zelfs niet een beetje. In november 2003, slechts een paar maanden nadat hij op het podium stond om zijn eerste Grammy in ontvangst te nemen, trakteerde hij zijn volgelingen met “7”, die “levenslange” songs belooft te bevatten. Zelfs hij had “speciale zorg” besteed aan het songschrijven, maar het album was niet zo succesvol als zijn twee voorgangers. Het werd zijn album onder Interscope met de slechtste hitparade prestaties door het bereiken van slechts op nr. 34 in Hot 200.

Kennend geen creatieve grenzen en willen iets anders te geven, stak hij genres in zijn volgende inspanning. Hij omarmde Hip-Hop muziek door het aansluiten van met rap mogul Lil Wayne. Het resultaat van de integratie van een meer eigentijdse popstijl met R&B elementen is “Insomniac”, een album dat werd bejubeld door lovende kritieken.

Op 13 juli 2010, twee jaar na het compileren van zijn hitsingles voor een greatest hits album, dropte hij zijn eerste tweetalige album “Euphoria”. Pitbull, Akon, Nicole Scherzinger, Usher en Wisin y Yandel waren te gast. De lead single, fist-pumping “I Like It”, werd opgepikt als een officiële anthem voor MTV’s hit reality show “Jersey Shore”.

Jaar na jaar deed Enrique nooit een stap terug. Zijn carrière was zeer productief met acht albums die sinds 1997 werden uitgebracht. Zijn liefdesleven was ook druk. Voordat hij verkering kreeg met tennisspeelster Anna Kournikova in 2002, werd hij ooit romantisch in verband gebracht met Sofia Vergara, Samantha Torres, Alicia Machado, Christina Aguilera en Jennifer Love Hewitt.