Wat is dat voor geluid? Afhankelijk van aan wie je het vraagt, is het gekraak van knappende gewrichten het geluid van een zoete opluchting of de schadelijke tonen van een maagklachten gewoonte. Maar echt. Wat is dat geluid? Ik bedoel, waarom doet het buigen van je gewrichten op een bepaalde manier ze zo knallen? Wetenschappers hebben verschillende verklaringen gegeven, waaronder snel uitrekkende gewrichtsbanden, en in ernstige gevallen, botten die tegen elkaar knarsen. Maar de meest voorkomende verklaring voor waarom je uitgerekte gewrichten klinken als knappende bellen is dat, nou ja, er zitten bellen in.De gewrichten in je vingers zijn het makkelijkst te kraken, maar veel mensen kraken ook de gewrichten tussen de wervels in hun nek en rug, en zelfs hun heupen, polsen, schouders enzovoort. Al deze gewrichten zijn synoviale gewrichten, en dat zijn de meest flexibele gewrichten in je lichaam.De ruimte tussen de twee botten is gevuld met een viskeuze vloeistof, synoviale vloeistof, die lange, smerende moleculen bevat, zoals hyaluronzuur en lubricine. Synoviale vloeistof heeft min of meer de textuur van eigeel en zijn belangrijkste doel is om de botten te dempen en ze langs elkaar te laten glijden.Het bevat ook fagocytische cellen die helpen bot- of kraakbeenresten op te ruimen die in het gewricht terechtkomen. Maar de reden dat het belangrijk is voor het knokkelkraken is dat het, net als andere vloeistoffen in je lichaam, veel opgeloste gasmoleculen bevat. Knokkelkrakers weten dat je, om die bevredigende knak te krijgen, het gewricht verder moet strekken dan normaal door bijvoorbeeld je vingers naar achteren te buigen.Als je dat doet, bewegen de botten van elkaar af. De ruimte tussen de botten wordt groter, maar de hoeveelheid synoviale vloeistof blijft constant. Dat creëert een lage-drukzone die opgeloste gassen uit de synoviale vloeistof trekt, net als de kooldioxide die uit frisdrank ontsnapt als je de dop opendraait.Binnenin het gewricht vormen de ontsnappende gassen een luchtbel met een plop. Maar de luchtbel houdt niet lang stand. De omringende vloeistof drukt erop tot hij uiteindelijk in elkaar zakt. De gassen van de luchtbel verspreiden zich door de synoviale holte en lossen langzaam weer op in de vloeistof in de loop van ongeveer twintig minuten, daarom kan het een tijdje duren voordat je hetzelfde gewricht weer kunt ploppen.Sommige wetenschappers denken dat er eigenlijk twee knallen zijn: een wanneer de luchtbel zich vormt en een andere wanneer hij barst. Het knakken van een gewricht vergroot het tijdelijk, wat de reden kan zijn waarom toegewijde knokkel-, nek- en rugkrakers zeggen dat de gewoonte hun gewrichten losser en flexibeler doet aanvoelen.Maar misschien heb je van een bezorgd familielid of een geërgerde kantoormate gehoord dat je artritis krijgt van het kraken van je gewrichten. Een dokter genaamd Donald Unger hoorde dit ook. Dus, vastbesloten om de waarschuwingen van zijn moeder te weerleggen, kraakte hij 50 jaar lang herhaaldelijk de knokkels van zijn linkerhand, terwijl de knokkels van zijn rechterhand niet werden gekraakt. 36.500 Voor deze onbaatzuchtige daad van toewijding aan de wetenschap ontving Dr. Unger een Ig Nobelprijs, een parodie op de Nobelprijs die maffe, maar bizar fascinerende, wetenschappelijke prestaties erkent. Unger schreef dat zijn resultaten een onderzoek zouden moeten uitlokken naar andere ouderlijke overtuigingen, zoals het belang van het eten van spinazie.Wat knokkels kraken betreft, suggereert een studie dat al dat rekken van de gewrichten en het barsten van bellen je handen kan doen zwellen en je grip kan verzwakken. Maar het grootste bewezen gevaar lijkt het irriteren van de mensen om je heen te zijn.