Een verdraaid mysterie: Whistler’s ‘Train Wreck’ mengt het oude met het stedelijke
Het is niet gemakkelijk te vinden en het wordt een van Whistler’s verborgen culturele geheimen genoemd – maar sinds enige tijd is “Train Wreck”, ook gehuld in een beetje mysterie.
Tucked away in an old-growth forest just south of Function Junction in the resort town of Whistler, B.C., is ‘Train Wreck’, zoals het heet, een unieke juxtapositie tussen het oude en het moderne.
De locatie is even uniek en opvallend. Tussen de eeuwenoude bomen en vlakbij de oevers van de Cheakamus River staan zeven CN-boxcars die zijn verstedelijkt door een opstand van kleurrijke graffiti en vervolgens omgeven door wandel- en mountainbikepaden.
De geschiedenis en het mysterie van de ‘Train Wreck’
Er was weinig bekend over de oorzaak van het wrak, dat ergens in de jaren vijftig zou hebben plaatsgevonden.
In die tijd waren treinbreuken volgens het Whistler Museum nauwelijks een zeldzaam verschijnsel. Wanneer dit soort treinen onderweg waren, verschoven en wiebelden boxcars vaak zodanig dat een wagon uiteindelijk over het spoor sprong, de overige wagons met zich meenemend.
Maar dat was vooral speculatie. In de jaren ’50 woonde er niemand in het gebied en er was geen lokale krant die de gebeurtenis documenteerde.
Het Whistler wrak verbaasde velen omdat de boxcars ver weg van de sporen liggen en toch zijn ze omringd door oude groeibomen. Er is geen spoor van een duidelijk pad van de sporen naar hun huidige locatie en geen bewijs dat de wagons van de rails zijn gerukt en tegen bomen zijn gebotst.
Sommigen die de site bezochten, geloofden dat het wrak misschien het gevolg was van een langzame ontsporing die plaatsvond in een bocht langs de sporen.
Het was pas in 2014, voor een groot deel dankzij het Whistler Museum, dat het mysterie van het treinwrak werd opgelost.
Naar aanleiding van een artikel uit 2013 in de Whistler Question over het mysterie van het treinwrak door toenmalig uitvoerend directeur van het Whistler Museum Sarah Drewery, werd ze benaderd door twee mensen die uiteindelijk de historische ontbrekende stukken invulden.
Rick Valleau vertelde Drewery dat hij zich herinnerde dat zijn vader over het treinwrak sprak en zijn oom, Howard Valleau, herinnerde zich het ongeluk daadwerkelijk uit de eerste hand. De Valleau familie – die worden beschouwd als pionier houthakkers in het Whistler gebied, voordat er ooit een Whistler was – bezat een houthakkerij in de voormalige gemeenschap van Mons, B.C., nabij de zuidelijke oever van Green Lake. De Valleau-houtkapactiviteiten werden van 1955 tot 1976 uitgevoerd vanuit Alta Lake (dat uiteindelijk Whistler werd).
Volgens het echtpaar vond het treinongeluk plaats in 1956, vlak nadat de familie Valleau zich in het gebied had gevestigd. Het wrak vond plaats in een rotsformatie nadat de goederenwagons, die geladen waren met timmerhout, vast waren komen te zitten en de spoorlijn blokkeerden.
De eigenaar van de trein, Pacific Great Eastern Railway (PGE), dat uiteindelijk BC Rail werd voordat het aan CN Rail werd verkocht, beschikte niet over het benodigde materieel om de vastgeklemde goederenwagons te verplaatsen en wendde zich tot de familie Valleau voor hulp.
De Valleaus brachten hun houthakmachines naar de plek en slaagden erin de boxcars los te wrikken en sleepten ze het spoor op en het bos in, waar ze nu liggen. Dit verklaart waarom er geen bomen werden beschadigd rond het wrak.
Volgens Drewery vertelde de conducteur van die specifieke trein, John Millar, aan Howard Valleau dat er een fout was gemaakt bij het berekenen van het tonnage van de trein. De trein was uiteindelijk te zwaar en uiteindelijk splitste de bemanning de trein om bij Green Lake een helling op te komen. Maar door de tijd te nemen om het gewicht te compenseren en de trein te splitsen, die vier motoren had, raakte de bemanning achter op schema.
Na een onderzoek naar het wrak, werden de ingenieur en de bemanning vervolgens ontslagen.
-
Tandartsen zien ‘maskermond’ en stress-gerelateerde problemen tijdens COVID-19 pandemie
-
Hoop en memes rusten op ‘piepkleine’ graafmachine die schip Suezkanaal uitgraaft
Old wrak wordt stedelijk
Over tijd de trein wrak site, met de hulp van lokale inspanningen, werd omgetoverd tot een uniek kunstwerk, een opmerkelijk fietspark en een fantastische plek om te wandelen.
Het eerste deel van het treinwrak is niet het wrak zelf, maar in plaats daarvan zijn verschillende spectaculaire uitzichtpunten op de Cheakamus rivier, die soms gewelddadig kan zijn, en andere keren, sereen.
De gemakkelijke wandeling is ongeveer drie kilometer lang en slingert zich een weg langs de smaragdgroene rivier voordat hij uitkomt bij het stuk bos dat zeven wrakke boxcars bevat, verspreid over een afstand van een kilometer.
Sommige van de boxcars staan naast de Cheakamus River, terwijl andere tegen de oude bomen zijn geplet. Maar ze zijn allemaal van binnen en van buiten bedekt met graffiti.
In de loop der jaren zijn bekende graffitikunstenaars als de in B.C. geboren Chili Thom en de Whistler straatkunstenaar Kris Kupskay (samen met andere graffiti-‘enthousiastelingen’) naar de plek gekomen om de boxcars te beschilderen. Zoals groeiringen de leeftijd van bomen aangeven, tonen de verflagen op de verroeste boxcars de jaren van artistieke expressie.
De aanblik is zowel griezelig als mooi.
Thom zegt dat hij zo’n vijf jaar geleden een Train Wreck Paint Jam organiseerde, waarbij zo’n 40 kunstenaars werden uitgenodigd om ter plekke aan werkstukken te werken en samen te werken.
“Ik haalde een generator tevoorschijn voor muziek en verlichting ’s nachts,” aldus Thom.
“Het eindigde met een aantal echt geweldige dingen. Het is altijd een soort oefenterrein geweest voor kunstenaars en de omgeving is absoluut onwerkelijk voor graffitischrijvers die de treinwagons op de werven willen aanpakken. Het is er geaccepteerd en de foto’s die je krijgt voor je portfolio zijn ongeëvenaard.”
‘Train Wreck’ wordt officieel ontoegankelijk
Om bij de “onofficiële toeristische halte te komen,” gebruikten mensen, gedeeltelijk, de spoorlijnen en in 2014 begon de CN-politie tickets van $ 115 uit te delen aan voetgangers nadat ze hadden geleerd hoeveel mensen de sporen, vooral in Function Junction, als een pad gebruikten.
Hoewel het gebruik van treinsporen als paden als gevaarlijk wordt beschouwd, is het ook illegaal om op verboden terrein op het spoor te zijn.
In het licht van de betrokkenheid van CN in 2014, eindigde Tourism Whistler met het verwijderen van hun online informatie die de Train Wreck-site en de paden eromheen aanbeveelt – maar informatie over de locatie van het pad is nog steeds te vinden op sommige wandelwebsites en TripAdvisor.
Hoewel de kwestie een zorg is geweest voor Whistler burgemeester Nancy Wilhelm-Morden, zegt ze dat er een oplossing in de maak is.
“We zijn van plan dit jaar een brug te bouwen die over de Cheakamus River zal gaan om de Train Wreck Trail te verbinden met de Sea-to-Sky Trail, die deel uitmaakt van de Trans-Canada Trail,” zegt Wilhelm-Morden.
De aanbesteding voor het project werd op 19 februari uitgeschreven en sloot op 4 april. Wilhelm-Morden zegt dat de biedingen momenteel worden beoordeeld en dat het contract eind mei zal worden gegund.
De rekening voor de nieuwe brug wordt opgepakt door de gemeente via hun Resort Municipality Initiative (RMI) financiering, die ze elk jaar van de provincie ontvangen.
Maar Train Wreck is nooit een gemeentepad geweest, dus waarom betalen voor de kosten van een nieuwe brug?
” is heel uniek, het is een van die authentieke ervaringen. We hoorden van veel gasten en lokale bewoners dat ze daarheen gingen,” zegt Wilhelm-Morden.
“De rivier zelf is absoluut prachtig in dat gebied en het treinwrak is behoorlijk cool. Toen CN het had over het bekeuren van mensen en het controleren ervan, hebben veel mensen ons laten weten dat ze zich daar grote zorgen over maakten, omdat het zo’n aantrekkingskracht heeft. Dus dachten we: oké, het is een authentieke ervaring, laten we het faciliteren door een brug te bouwen.”
PHOTO GALLERY:
Het verstedelijkte treinwrak dat er bijna niet was
In de jaren negentig van de vorige eeuw werd de plek van het treinwrak bijna gekapt door een bedrijf dat nog enkele houtvergunningen had, volgens het artikel van Drewery uit 2013. Maar gelukkig als gevolg van een verandering in de houtkap wetten was het verboden om bomen te kappen binnen 15 meter van de Cheakamus River.
Na het doen van wat metingen, bleek dat zeer weinig van de bomen in aanmerking zouden komen om te worden gekapt in het gebied. Desondanks wilde de houtkapfirma doorgaan met hun plannen, maar om de bomen te kunnen kappen, en in overeenstemming te zijn met de toenmalige District Manager, moesten ze per helikopter worden verwijderd en moest de plaatselijke gemeenschap worden geraadpleegd.
Door deze regels hield het houtkapbedrijf hun plannen tegen en uiteindelijk werden de houtvergunningen teruggegeven aan de Kroon en werd het land onderdeel van het Cheakamus Community Forest (CFC).