In een vorig artikel Een artikel voor mensen die het nooit bij het verkeerde eind hebben schreef ik dat het een opluchting was om te stoppen met proberen altijd gelijk te hebben en te genieten van het menselijk en feilbaar zijn.

Maar dat is niet het einde van het verhaal…

Aan de andere kant van de schaal is er de vraag wat je doet als je het gevoel hebt dat je altijd ongelijk hebt, of in ieder geval als je een zogenaamde ‘beschuldigde persoonlijkheid’ hebt – als er iets fout gaat is het altijd jouw schuld. Of als iemand een sterk afwijkende mening heeft dan de jouwe, dan stel je je aan hem of haar afhankelijk op.

Je kunt voor jezelf nagaan waar het begon. Misschien kon je het thuis niet goed doen. Misschien werd je op school gepest omdat je er anders uitzag of anders klonk en ging je ervan uit dat er iets mis met je was. Het was toen gemakkelijker om de vrede te bewaren en het met de massa eens te zijn.

Het is niet het gemakkelijkste onderwerp om over te schrijven, omdat er zoveel verschillende redenen zijn waarom mensen zich zo voelen.

Maar er zijn enkele generalisaties die kunnen helpen verklaren wat er aan de hand is en enkele principes waar je misschien op wilt kauwen, en die je op een eigen situatie kunt toepassen.

Laten we eerst een scenario nemen: Je wilt iemands gevoelens niet kwetsen. Dit is een normale reactie – maar wat als het voor hun eigen bestwil is? Wat als je, om te voorkomen dat je wordt meegesleept in een situatie waarin je niet wilt verkeren, iets moet zeggen dat hem van streek maakt?

Ik denk dat voor sommigen van jullie het eerste antwoord dat in je opkomt zal zijn: “stoer voor hen”. Maar voor degenen die worstelen met hun innerlijke VN-waarnemer (ze willen iets zeggen, maar voelen zich wettelijk gebonden – of gewoon psychologisch gebonden! –

Dus wat gebeurt er als je je in een situatie bevindt waarin sprake kan zijn van een conflict, confrontatie of gewoon onenigheid?

Voor sommige mensen is er een radar die altijd controleert of er iets over hen wordt gezegd. Het kan puur ego zijn, het kan zijn dat ze nooit geleerd hebben dat de behoeften van anderen ook tellen – of het kan zijn omdat ze angstig luisteren naar iets dat hen zou kunnen kwetsen (wat als je erover nadenkt een volstrekt onlogische houding is).

Dit wordt personalisatie genoemd – en als je met het bovenstaande te maken hebt, is het misschien moeilijk om te horen, maar gaat alles ECHT over jou? Als je een grote psychologische stap terug neemt – het kan niet ALTIJD jouw schuld zijn. Dat kan gewoon niet. Ik ben niet vervelend, ik vraag je om dit serieus te overwegen.

Het kan ook zijn dat je je op een over-reageerbare manier gedraagt. Neem een vel papier en teken links en rechts een stokfiguur met potlood. Zet om elk figuur een cirkel. Het linkerfiguurtje stelt jou voor en het rechterfiguurtje de andere persoon. Neem je vinger en raak het uiteinde van je neus aan. U bent verantwoordelijk voor alles onder die vinger.

Nu, gum de cirkel om u heen weg en teken een ovaal dat u EN de andere persoon omvat. Dat is over-antwoordelijk zijn, doen alsof je verantwoordelijk bent voor de reacties en daden van de ander.

Nou, om eerlijk te zijn, onze Engelse taal kan een deel van de schuld hiervoor op zich nemen.

“Je maakt me zo boos”

“Toen je zei dat ik me verdrietig voelde”

“Jij bent degene die de slechte gevoelens heeft veroorzaakt!”

We hebben een oorzaak-gevolg structuur in onze spraak die het doet lijken alsof een persoon daadwerkelijk in een ander kan grijpen en hem of haar kan dwingen, veroorzaken, om op een bepaalde manier te reageren.

Maar als je kijkt naar mensen die niet hebben bekend onder marteling, dan lijkt het duidelijk dat zelfs met brandmerken, het trekken aan vingernagels en afranselingen – die persoon weigerde op zijn knoppen te laten drukken. Het kan dus wel.

In therapiekringen wordt deze gemoedstoestand co-dependency genoemd. Ik ben liever wat milder en noem het het overschrijden van persoonlijke grenzen. In beide gevallen moet je je terugtrekken en verantwoordelijk zijn voor alleen je reacties. Dit betekent niet dat je stopt met het geven om andere mensen. Het betekent dat je stopt met te proberen hen te beschermen tegen hun eigen denken, zodat ze kunnen leren voor zichzelf verantwoordelijk en responsief te zijn.

Als je erover nadenkt, zijn twee van de belangrijkste kwesties hier autoriteit en eigendom. Wie heeft de autoriteit om te beslissen of je iets goed of fout hebt? Of als JIJ het fout hebt? Antwoorden op een briefkaart graag, want ik weet dat je dit weet.

De kwestie van eigendom komt erbij kijken omdat je misschien weigert je eigen mening te hebben vanwege de vermeende consequenties. Ik heb dit zeker gedaan. Omdat ik dacht dat andere mensen de macht hadden om mij te kwetsen, probeerde ik de dingen te sussen door het met hen eens te zijn, tenzij ik dacht dat het ‘veilig’ was om het er niet mee eens te zijn. Dat was geen manier om te leven.

In feite heb ik een aantal nieuwe NLP patronen ontwikkeld om me te helpen hier doorheen te werken en je kunt ze hier krijgen in de NLP/NS User’s Toolkit.

Een ding vind ik echt behulpzaam is om ideeën en overtuigingen te onderzoeken van mensen die je kent (en niet kent) die zijn opgekomen voor hun rechten, meningen etc. Of het nu oma of Martin Luther King is, door dit te doen realiseer je je dat het jouw denken is dat fout moet zijn, niet jijzelf.

Een van de moeilijkste dingen om te beseffen is dat je de manier waarop je je voelt kunt uitdagen en dat je dat agressief moet doen. Omdat onze geest versterkt wat we al geloven is er een bepaalde hoeveelheid emotionele energie nodig om een ‘doorbraak’ te hebben. Om dit te bereiken moet je jezelf een heleboel vragen stellen.

1. Werkt dit echt voor mij?
2. Wat is de prijs die ik al betaald heb voor het gebruik van deze overtuigingen en denkstijlen?
3. Wat gaat het me kosten?
4. Wie heb ik gekwetst?
5. Wie heb ik me laten kwetsen en hen de schuld gegeven?
6. Hoe lang kan ik dit volhouden?
7. Hoe lang ben ik bereid mezelf dit aan te blijven doen?

Het komt erop neer dat je moet beslissen: is het goed voor je om dit te blijven doen?

Ik zal niet ontkennen dat het doen van de vereiste zelfanalyse tijdrovend kan zijn. Als Meta-Coach kan ik mensen helpen om deze problemen sneller aan te pakken dan ze zelf kunnen. Maar als je geen tijd, geld of zin hebt om met een ander te werken dan zijn er een aantal goede boeken om mee te beginnen zoals Feeling Good: the New Mood Therapy.

Zoals ikzelf kan ik melden dat het leren hoe ik mijn eigen denken en gevoelens in zekere zin kan her-eigenen heeft gezorgd voor een toename in zelfvertrouwen en motivatie. Ik kan je alleen maar aanmoedigen om hetzelfde te doen.

Douglas Cartwright is een doorbraak- en persoonlijke effectiviteits Meta-coach die professionals helpt om los te komen, in beweging te komen en actie te ondernemen. Hij schrijft een reeks artikelen over het ontknopen van psychologische knopen en u kunt deze samen met informatie over coaching krijgen op www.livingwords.net

Als u geïnteresseerd bent in wat Meta-Coaching voor u kan doen, ga dan naar www.livingwords.net/freeintro.html, lees, luister naar de audio en neem contact op met Doug voor een gratis ‘verken je doorbraak’ sessie.

Vergeet niet PickTheBrain te volgen op Twitter!

7 Concrete Stappen Om Je Volledig Potentieel Te Bereiken

Mental Super Powers: How To Unleash The Full Potential Of Your Mind