Het zijn de vogels van een Featherstone die kitschgeschiedenis is geworden. Ene Donald Featherstone, om precies te zijn, die in 1957 de plastic gazonflamingo uitvond. De heer Featherstone is overleden op 79-jarige leeftijd, en laat een van de meest gedenkwaardige hommages aan een van de meest gedenkwaardige dieren van de natuur achter.

Floridians zijn bezitterig over plastic flamingo’s, gelovend dat ze uniek zijn voor ons schiereiland, maar in werkelijkheid zijn ze door het hele land met miljoenen verkocht. Madison, Wis., in het verre noorden, wees de plastic roze flamingo aan als officiële stadsvogel in 2009. Het is waarschijnlijk het enige gazonornament dat een dergelijke status heeft bereikt.

Gazonornamenten bestaan al zo lang als gazons bestaan, maar voor het grootste deel van die tijd waren het elegante marmeren sculpturen verspreid over de tuinen van de rijken.

Mr. Featherstone, die leed aan Lewy body dementie, maakte deel uit van een moderne industrie die gazonornamenten massaal op de markt bracht voor een groter publiek, en er zo voor zorgde dat smaakmakers er afwijzend tegenover zouden staan.

“Ik haalde een National Geographic tijdschrift en vond een foto om als model te gebruiken. En ik maakte zelf een plastic exemplaar,” vertelde de heer Featherstone in 2002 aan de Tampa Bay Times over zijn werk voor het plasticbedrijf Union Products.

“Ik weet dat sommige mensen plastic flamingo’s smakeloos en smakeloos vinden,” zei hij. “Maar ik vind ze geweldig.”

De roze flamingo wordt alleen geëvenaard door de tuinkabouter voor zijn reputatie als smakeloos, geholpen door John Waters’ cultfilm Pink Flamingos uit 1972.

Maar dat is zo’n beperkte opvatting.

Waters maakte een esthetisch statement dat in sommige opzichten verkeerd is geïnterpreteerd. De roze flamingo maakt nu deel uit van de popcultuur op de manier van Andy Warhols soepblikken.

Het interessante verschil is dat gewone mensen in zekere zin de toe-eigenaars werden in plaats van een beroemde kunstenaar. De flamingo’s clusteren op gazons, emuleren de natuur (net als veel kunst doet), maar met een vette knipoog.

En we hebben allemaal deel aan de grap, niet buitenstaanders kijken door de glazen wand van de galerie. Professionele kunstenaars hebben er nota van genomen. Sommigen van hen hebben zich ook de flamingo in hun werk toegeëigend.

Het meest recente voorbeeld dat ik heb gezien was Jill Higman’s verrukkelijke installatie Hut in het John and Mable Ringling Museum of Art in Sarasota.

Ik suggereer niet dat het uitzetten van een zwerm in je voortuin museumwaardige kunst is; ik zeg dat sinds het begin van de 20ste eeuw onze opvattingen over wat kunst is, veranderlijk en gevarieerd zijn geworden.

Als een soepblik veel zegt over wie we zijn, dan kan een flamingo dat ook. Als serieuze kunst plastic als medium kan gebruiken, waarom wordt een flamingo van plastic dan als lowbrow beschouwd?

Misschien omdat Donald Featherstone het nooit als kunst heeft beschouwd. Hij was een geschoold kunstenaar die doelbewust creëerde voor de commercie, werkend bij een bedrijf dat plastic dieren produceerde.

Hij was geniaal in het realiseren van de grotere genegenheid die miljoenen mensen zouden hebben voor een flamingo in plaats van een eend.

Bedenk eens of Warhol had gehouden van een van de plastic flamingo’s van de heer Featherstone in plaats van tomatensoep. De kunstgeschiedenis zou een andere wending hebben genomen.

Contact Lennie Bennett op [email protected] of (727) 893-8293.

Inschrijven op meldingenUitschrijven op meldingen