Ik denk dat de anti-Amerikaanse stereotypen als het op reizen aankomt, in de meeste gevallen oneerlijk zijn. Over het algemeen zijn we niet meer of minder aanstootgevend dan andere reisgezelschappen – we zijn over het algemeen beleefde mensen, dus we zijn niet al te grote klootzakken in het buitenland – tenzij we natuurlijk in een all-inclusive resort zijn, in welk geval alle kansen verkeken zijn.

Maar één stereotype dat ik met tegenzin heb geaccepteerd, is dat Amerikanen de luidruchtigste praters op aarde zijn. Ik heb in buitenlandse bars, hostels en restaurants veel te vaak met vrienden gepraat op een volume dat ik acceptabel achtte en dan vanuit mijn ooghoek een grijns of een oogrol van de aangrenzende tafel opving. Ik schaam me dan en probeer de rest van de maaltijd zo zachtjes mogelijk te praten. Je weet wel, totdat iemand iets grappigs zegt.

Zelfs mensen die Amerikanen niet haten zullen zeggen, “Ja, jullie Amerikanen zijn super luid.” Het is geen aanval, het is gewoon een eerlijk, gemeten in decibels vaststelling van het feit. Er zijn fanfares die makkelijker in het gehoor liggen dan een Amerikaanse stem in een druk restaurant.

Nou, kom naar Amerika, en je zult merken dat we allemaal zo praten, en een luide stem in een restaurant is niet echt een probleem, tenzij het obsceniteiten schreeuwt. Ons sociaal spreken is gewoon luider in het algemeen. Dus wat is de reden erachter?

Ik heb sommige mensen horen zeggen dat “Amerikanen gewoon van nature luidruchtig zijn,” en dat is klinkklare onzin. In de strijd tussen aangeboren en opvoeding, zit ik vast in het opvoedingskamp. Deels komt dat doordat Amerika als natie nog niet lang genoeg bestaat om “luidruchtigheid” op natuurlijke wijze in ons DNA te hebben opgenomen, en deels komt dat doordat ik met Britten naar voetbalwedstrijden ben geweest. Britten zijn, over het algemeen, veel stillere praters in sociale situaties, maar zijn zo luid als een hoer tijdens voetbalwedstrijden. Serieus, het Amerikaanse voetbal heeft zijn hooligans, maar ze houden geen kaars op tegen het geluid dat Noord-Londense voetbalhooligans maken.

Dus heb ik een vrij onwetenschappelijke theorie ontwikkeld over waarom Amerikanen luider zijn dan Britten, Aussies, Kiwi’s, Israëli’s, Duitsers, en vrijwel iedereen anders. Hier is wat ik heb bedacht.

Persoonlijke ruimte

Amerikanen hebben een veel grotere bubbel voor wat zij beschouwen als hun ‘persoonlijke ruimte’. Ik heb een paar theorieën voor de redenen daarachter – het feit dat wij als natie de neiging hebben onze privacy nauwlettend te bewaken en de nadruk leggen op persoonlijk eigendom, het feit dat wij veel minder dichtbevolkt zijn dan de meeste andere landen – waarvan ik er geen een solide bewijs voor kan leveren. Wat ik wel kan geven is dit: Amerikanen willen over het algemeen één meter van je verwijderd zijn als ze een gesprek voeren. Europeanen geven de voorkeur aan een afstand van twee tot drie meter.

Dit is niet zoveel verder – wat je zegt op een afstand van twee meter zal waarschijnlijk ook worden gehoord vanaf vier meter afstand. Maar het wordt misschien niet zo goed gehoord, en dit kan ertoe leiden dat je je stem een beetje verheft.

Geluidsniveau in bars

Het leukste aan mijn terugkeer naar Groot-Brittannië is dat ik eindelijk in een pub kan zitten en mijn vrienden kan horen praten. Pub cultuur is over het algemeen meer ontworpen rond conversatie dan rond muziek. In de meeste pubs wordt muziek gedraaid, maar op een redelijk geluidsniveau, ervan uitgaande, natuurlijk, dat hun klanten iedereen aan hun tafel willen kunnen horen praten.

Amerikaanse bars daarentegen hebben de neiging het geluidssysteem op 11 te zetten. Ik was laatst in een sportbar en keek naar de opening van March Madness – een tijd voor kameraadschap en praten met vrienden als er ooit een was – en ze hadden absoluut verschrikkelijke popmuziek op volle toeren spelen. Ja, dit is wat ik wil jongens: Ik wil basketbal kijken op “Blurred Lines.”

Ik kan er maar niet achter komen waarom Amerikaanse bars dit doen. Misschien is het omdat we niet zo’n dikke scheidslijn hebben tussen ‘pubs’, ‘bars’ en ‘clubs’ als andere landen, zodat drinkgelegenheden in de VS niet kunnen beslissen of ze de mensen aan het dansen willen krijgen, of ze aan een tafel willen laten kletsen. Het eindresultaat is echter, dat als ik in een bar met iemand wil praten, ik over de muziek heen moet schreeuwen.

Dit doet een paar dingen. Ten eerste, ik denk dat het mijn stem een beetje sterker maakt. Je doet dit weekend na weekend, jaar na jaar, en je gaat een sterkere stem krijgen. Ten tweede, het vernietigt absoluut mijn gehoor. Ik ben 27 jaar oud, en ik sta al op het punt een ouderwetse oortrompet nodig te hebben.

Het eindresultaat hoe dan ook? Ik praat luider in sociale situaties. In tegenstelling tot de Britten met wie ik voetbal heb gekeken, heb ik niet per se geleerd harder te schreeuwen – ik heb gewoon geleerd harder te praten.

Ik weet zeker dat er andere culturele factoren in het spel zijn, maar wat ik wel weet is dit: De volgende keer dat je een Amerikaan hard hoort praten, waar ook ter wereld, begrijp dan dat ze het niet doen omdat ze onattent of onaangenaam zijn. Ze doen het omdat hun lokale barman thuis door een serieuze Katy Perry fase gaat en het gewoon niet kan opbrengen om “Teenage Dream” zachter te zetten.