Foto: PeopleImages/Getty Images

Er is niets dat de magie van een gloednieuw appartement zo kan verpesten als erin gedumpt worden, zoals ik onlangs ontdekte toen een jongen met wie ik aan het daten was, het in mijn woonkamer uitmaakte, amper twee maanden nadat ik erin was getrokken. Ik was op de een of andere manier zowel niet verrast als overrompeld – ik vermoedde al een tijdje dat het einde eraan zat te komen, maar zolang ik me schrap zette, gebeurde er nooit iets. Tot die avond, dat het wel gebeurde. We waren uit eten gegaan in mijn buurt en toen besloten we terug te gaan naar mijn huis, dat ik een paar uur had schoongemaakt ter voorbereiding op zijn komst. We zaten allebei op mijn maandenoude West Elm bank (die op dat moment nog steeds de hoop op talloze filmavonden en vrijpartijen met deze man vasthield). Hij dronk een enkel flesje bier, ik twee. Hij deed nooit zijn schoenen uit. En toen dumpte hij me.

Nadat hij weg was, heb ik zeven minuten lang gesnikt, starend naar de plek op de bank waar hij net had zitten friemelen met mijn ratty throw kussens terwijl hij me vertelde dat hij het geen goed idee vond dat we nog met elkaar omgingen. Ik wilde het kussen opschudden waar zijn inkeping nog te zien was, maar dat zou het moment te echt en definitief hebben gemaakt. In een uur tijd waren mijn imitatiebank uit het midden van de vorige eeuw, mijn woonkamer en mijn hele appartement ontheiligd door een jongen met blauwe ogen die niet geloofde in monogamie als een duurzame instelling.

In de weken daarna, als ik niet aan het brabbelen was aan de telefoon met mijn vrienden en moeder, dwaalde ik door mijn appartement, terwijl ik me voorstelde hoe hij nog steeds op die plek op de bank zat terwijl ik naast hem huilde. Toen ik een blik wierp op mijn voordeur, zag ik hem naar buiten lopen, de gang in; toen ik uit het keukenraam keek, herinnerde ik me dat ik naar buiten gluurde om zijn auto met één zwakke koplamp voor de laatste keer te zien wegrijden. Mijn gezellige kleine huis was plotseling een ruimte geworden die werd achtervolgd door herinneringen aan mijn breuk.

Nu was ik om twee redenen van streek: de breuk, ja, maar ook de manier waarop de breuk mijn eigen appartement voor mij had verpest. Ik begon er eens goed over na te denken: Als je probeert zo aardig, begripvol en medelevend mogelijk te zijn, wat is dan de beste plek om iemand te dumpen? En als ik mijn eigen dumping had kunnen orkestreren, waar zou dat dan zijn?

Er zijn verschillende overwegingen om rekening mee te houden. Het moet ergens zijn waar je snel weg kunt, zodat de gedumpte eruit kan en verder kan. Het moet ook ergens zijn dat misschien buiten de gebaande paden ligt van de dagelijkse routine van je ex. Je wilt niet dat ze de plek waar het gebeurde dagelijks tegenkomen – wat betekent dat je het niet doet op een van hun gebruikelijke hangplekken, doe het niet op een plek die hen zou dwingen om hun gebruikelijke woon-werkverkeer om te leiden, en doe het zeker niet in hun huis. Het is al erg genoeg om langs een park te moeten lopen waar je partner zich bewust van je heeft losgekoppeld (let op: ik ben niet één, maar twee keer in een park gedumpt); stel je nu voor dat je dag in dag uit in die ruimte moet bestaan.

Ik vertelde mijn overpeinzingen aan een vriendin, die haar eigen go-to-breukplek aanbood: de metro. Maak er een eind aan, zei ze, en stap dan uit: “Uit bij de volgende halte!” Laten we hopen dat er geen ongelegen “treinverkeer voor de boeg” is als dat gebeurt.

Over één ding waren we het allebei duidelijk eens: de gedumpte een gemakkelijke exit gunnen is de sleutel. Maar voor mij lag het antwoord voor de hand: De beste plek om iemand te dumpen is niet met metrokaartjes, en het is niet bij je aanstaande ex thuis. Het is bij jou.

Na al dat piekeren, drong het ineens duidelijk tot me door. Als je iemand gaat dumpen, moet je je eigen huis bevuilen. Nodig ze gewoon bij je thuis uit en zeg dat je moet praten. Doe niet alsof je op een date gaat, bied ze geen drankje aan. Je kunt rustig een feestelijk biertje openen als ze weg zijn. Gefeliciteerd – het is je gelukt zonder toe te geven aan de drang om gewoon te spoken.

De voordelen zijn legio. Je huis is de enige plek waar je ex waarschijnlijk nooit meer zal komen, en is dus perfect geschikt voor een onverwachte, potentieel traumatiserende breuk. Het is prive, bespaart hen de vernedering van afgewezen te worden in het openbaar. Natuurlijk zal de gedumpte partij waarschijnlijk dubbel boos zijn dat je ze naar jouw appartement hebt gesleept om het vervolgens uit te maken, maar de voordelen wegen zwaarder dan de nadelen, vooral van hun kant van de zaak. Op de lange termijn is het veel beter voor hen om negatieve associaties te vormen met jouw huis dan met een plek waar ze van houden – of, erger nog, een plek die ze ooit als een toevluchtsoord zagen. De angel van een breuk vervaagt uiteindelijk, maar de onaangename associaties met een vertrouwde plek kunnen blijven hangen.