De vingerafdrukken van de schrijver-regisseur staan overal op veel van het creatieve werk dat merken vandaag de dag uitbrengen.

Eén keer voelt vertrouwd, twee keer voelt als toeval, maar tegen de vierde of vijfde keer begint het aan te voelen alsof er een duidelijk patroon ontstaat. Ik heb het over de opeenvolging van recente reclames die duidelijk inspiratie putten uit schrijver-regisseur Wes Anderson.

Fans van Andersons films – waartoe Rushmore, The Royal Tenenbaums, The Life Aquatic with Steve Zissou, Fantastic Mr Fox, Moonrise Kingdom en The Grand Budapest Hotel behoren – zullen bekend zijn met de stijlfiguren. Perfect symmetrische opnamen die het onderwerp omlijsten vanuit een direct vooraanzicht. Levendige kleuren, netjes gestileerde mode en eigenzinnige personages en decors. Duidelijk afgebakende fysieke objecten en duidelijk aangegeven verhaalverschuivingen.

Andersons stijl is direct sympathiek – tegelijk grappig, ontroerend en cool – dus is het misschien begrijpelijk dat adverteerders de methodes van de regisseur navolgen in hun streven om dezelfde mix van wenselijke reacties teweeg te brengen. De grotere vraag is of merken en hun reclamebureaus zelfs weten dat ze Anderson direct nabootsen, of dat zijn werk zo is opgegaan in de populaire cultuur dat het creatieve team achter een advertentiecampagne er bijna onbewust uit put.

De trend is zeker niet nieuw. Al in 2014 publiceerde Mashable een artikel met de titel ‘The Ad World is in Love With Wes Anderson’, waarin werd opgemerkt dat een aantal campagnes voor merken als Oreo, Tommy Hilfiger en Honda allemaal nogal “Andersoniaanse” kwaliteiten hadden.

De regisseur zelf heeft een lange achtergrond in commercials, en heeft spots geregisseerd voor een enorm scala aan merken, waaronder American Express, Prada, AT&T, Ikea en Stella Artois. Voor de kerstcampagne van H&M vorig jaar maakte hij in wezen een minifilm in zijn kenmerkende stijl met Adrien Brody in de hoofdrol als de conducteur van een trein die op eerste kerstdag in de problemen komt als hij door de sneeuw raast.

Hier bekijken we drie reclames van dit jaar die niet door Anderson zijn gemaakt, maar niettemin duidelijk geïnspireerd zijn door de indie-auteur.

Steve | Food Quality | McDonald’s UK

De McDonald’s ‘Food Quality’-campagne, die momenteel in het Verenigd Koninkrijk op tv is, vertoont een aantal onmiskenbare Anderson-trekjes. Het verhaal van de reclame wordt snel, ritmisch en efficiënt verteld in een reeks scènes met vaste, front-on shots. De diverse, netjes geklede figuranten die de bus bevolken zouden zo uit een Anderson film kunnen komen, net als de eigenzinnige machines en werkkleding die in de fabrieksscènes te zien zijn. Het gebruik van een boek als een fysieke representatie van het verhaal (het McDonald’s ‘Good to Know’ boek dat aan het eind van de reclame verschijnt) is ook een bekend Anderson attribuut.

Waarom zou iemand bij TK Maxx winkelen?

Niet elke scène in deze reclame, die voor het eerst in mei werd uitgezonden, is Anderson-achtig, maar sommige delen lijken zo uit een van de films van de regisseur te kunnen zijn gelicht – met name de openingsscène met zijn levendige kleuren en ingewikkelde decorontwerp. Ook de diversiteit van de figuranten in deze scène (zowel in termen van leeftijd en etniciteit, maar ook hun stijl en gevoel voor mode) voelt aan als een Anderson-geïnspireerd tintje. Ook de frontale blik en de komische energie van de squash-spelende scène doet denken aan het werk van de regisseur. Dergelijke schijnbare inspiraties zijn begrijpelijk gezien de eigenzinnige, zelfspottende aard van de boodschap van het merk.

Groot Tante Mabel’s Verjaardag | Premier Inn

Alles over deze advertentie schreeuwt Wes Anderson – en opzettelijk zo. Geschoten door de gerenommeerde Britse regisseur Ben Wheatley, maakt de advertentie gebruik van meerdere Anderson tropen uit het openingsframe, waarin twee personages zijn gefilmd front-on kijken direct in een spiegel. Deze twee openingspersonages – een oude man en een jong kind gekleed in dezelfde kleur jas – zijn een duidelijke verwijzing naar Ben Stillers personage Chas en zijn ‘mini me’-kinderen in The Royal Tenenbaums, die allemaal gekleed zijn in dezelfde kleur trainingspakken. Zelfs het lettertype op het scherm is hetzelfde als het lettertype dat vaak in Anderson films wordt gebruikt. Al met al is het een nauwkeurig geobserveerde hommage – maar een waarbij de kijker zich nog steeds afvraagt of het imitatie omwille van de imitatie is.