William Shakespeare

In Much Ado About Nothing beschrijft de overigens zeer geestige Beatrice Claudio als “burgerlijk als een sinaasappel / en iets van die jaloerse teint.”

Mijn leraar Engels heeft lang en hard gevochten om ons ervan te overtuigen dat, aangezien “civil” een woordspeling was op “Sevilla” (waar sinaasappels vandaan komen) en dat oranje in Shakespeare’s tijd “de kleur van jaloezie” was, deze grap niet alleen geniaal maar ook hilarisch was.

Het enige wat ik kan zeggen is, dat als Shakespeare van plan is dit in een stand-up set op te nemen, hij er beter niet mee kan openen.

Andrew Motion

Andrew Motion schreef genoeg prachtige poëzie om in 1999 tot dichter te worden benoemd, maar liet de kantjes er vanaf lopen in dit “rapgedicht” dat bedoeld was om de 21e verjaardag van prins William in 2003 te vieren. Het was, volgens Motion, een poging om te laten zien dat de prins een “nieuw soort koninklijk figuur” was.

Beter achteruit
Hier is een leeftijdsaanval,
maar de tweede in lijn
kan er goed mee omgaan.

William Wordsworth

En links, drie meter verder,
zie je een kleine modderige vijver
Van water-nooit droog
Ik heb hem van links naar rechts gemeten:
‘Twas four feet long, and three feet wide.

Een fragment uit The Thorn. Minder een gedicht, meer een rijmend geografisch overzicht. Maar het is aardig van Wordsworth om ons eraan te herinneren dat water “nooit droog” is. EDIT: Men heeft me erop gewezen dat “never dry” verwijst naar de vijver en niet naar het water. Vrienden, ik weet het. Maar gezien het feit dat Wordsworth ons zojuist heeft verteld dat de vijver “van water” is, moet hij ons dan echt nog een keer vertellen dat hij “nooit droog” is? Ik ben blij dat we dit gesprek hadden.

Wordsworth was eigenlijk een recidivist. Dit gedicht heet Baffled – Anekdote voor vaders:

“Now, little Edward, say why so:
My little Edward, tell me why.”
“Dat kan ik niet zeggen, ik weet het niet.” –
“Waarom, dit is vreemd,” zei ik.

Ik denk dat vrijwel iedereen hier verbijsterd is.

Alfred Lord Tennyson

Dit stuk van Tennyson maakte deel uit van een gedicht “gezongen bij de opening van de Internationale Tentoonstelling”:

Is het doel zo ver weg?
Ver, hoe ver kan geen tong zeggen,
Laat ons vandaag onze droom dromen.

Les Misérables deed het beter.

Percy Bysshe Shelley

Shelley heeft een formidabele lijst van grootste hits: Aan een veldleeuwerik, Ode aan de westenwind, Ozymandias (die onlangs een aflevering van Breaking Bad inspireerde). Maar zelfs de titel van deze shocker – The Sensitive Plant – klinkt als een parodie op een soppig romantisch gedicht. De voorbeeldstrofen hieronder lijken op zichzelf misschien niet zo slecht, maar het gedicht gaat in deze geest door tot een vermoeiende 311 regels.

Brede waterlelies lagen trillend,
En sterrenrivier-blaadjes glinsterden voorbij,
En om hen heen gleed en danste de zachte stroom
Met een beweging van zoete klank en uitstraling.

En de kronkelige paden van gazon en mos,
die door de tuin leidden,
deels open voor de zon en de bries,
deels verloren tussen de bloeiende bomen…

Carol Ann Duffy

Duffy heeft een aantal zeer bekwame en razend populaire gedichten geschreven, maar de huidige dichteres laureaat komt niet weg met deze politieke doggerel uit 2013. Ziehier een paar van haar 22 Redenen voor de Bedroom Tax:

Omdat de Dassen de doelpalen verzetten.
De Fretten buigen de regels.
De Wezels nemen het achterste.
De Otters slaan gereedschap neer…

Harold Pinter

Zelfs Nobelprijswinnende schrijvers kunnen vallen. Er zijn veel voorbeelden van Pinter’s poëzie die de stellige indruk wekken dat hij zich beter bij het schrijven voor het toneel had kunnen houden. Helaas zijn de meeste te expliciet voor ons om af te drukken, maar dit fragment uit American Football – A Reflection on the Gulf War uit 1991 moet u de essentie geven:

Praise the Lord for all good things.

We bliezen hun ballen tot scherven van stof,
In scherven van f-stof.

We deden het.

Nu wil ik dat je hierheen komt en me op de mond kust.

Het gedicht werd afgewezen voor publicatie door de Independent, Observer, Guardian, New York Review of Books en London Review of Books. “Het is interessant hoe de maatschappij zich verzet tegen wat mij de waarheid lijkt’, zei Pinter destijds. “Ik bedoel, dat is zeker een reden waarom het de mensen hier verontrust. Ik kan nog wel wat andere redenen bedenken.