In de jaren zestig en zeventig voerden wetenschappers tientallen onderzoeken uit in psychiatrische inrichtingen, zwaar beveiligde ziekenhuizen en gevangenissen over de hele wereld. Zij zochten naar chromosoomafwijkingen bij lange, agressieve mannen in de hoop gewelddadige criminaliteit in verband te kunnen brengen met een zeldzame genetische aandoening die net was ontdekt, het XYY-syndroom.

Hoewel de genetici hoge percentages XYY-mannen aantroffen in penitentiaire inrichtingen en zwaar beveiligde ziekenhuizen, werd een groot deel van hun onderzoek later in twijfel getrokken.
Veel van deze XYY-mannen hadden een verleden van criminaliteit, maar ze waren niet gewelddadiger of agressiever dan de onderzoekers hadden verondersteld. In sommige van de vroege studies, waren de percentages van gewelddadige misdrijven gepleegd door de XYY mannen in feite minder dan de controlegroepen waarmee ze werden vergeleken. Bovendien was de steekproefomvang van de geobserveerde groepen te klein om te voldoen aan de normen van een geloofwaardig wetenschappelijk onderzoek.

Natuurlijk hebben nieuwsorganisaties zich op deze studies gestort en een aantal van de bevindingen sensationeel gemaakt. In veel publicaties werd de term “supermannelijk” gebruikt om massamoordenaars en gewelddadige criminelen aan te duiden die het genetisch defect zouden hebben.

De meeste wetenschappers, psychologen en criminologen hechten tegenwoordig geen waarde meer aan dit verouderde onderzoek, maar de mythe van een “supermens” met een extra Y-chromosoom leeft nog steeds voort in de populaire cultuur.

Bekijk de video hierboven om te zien hoe de mythe van de XYY “supermens” tot stand kwam.