De kracht van taal geeft ons de mogelijkheid om ons met anderen te verbinden en controle te hebben in het leven van mensen. In Born A Crime van Trevor Noah leeft Noah in Soweto, Zuid-Afrika, waar de raciale kloof zich uitbreidt. Geboren uit een zwarte vrouw en een blanke man, probeert Noah de kloof te overbruggen. Hij wordt gezien als te zwart om blank te zijn en te blank om zwart te zijn. Hij leert dat taal de perceptie van mensen over hem kan veranderen. In Zuid-Afrika, waar racisme welig tiert, kan de taal die hij spreekt helpen om de raciale kloof te dichten. Hij en zijn moeder, Patricia, leren dat meertaligheid de strenge apartheid in Zuid-Afrika trotseert. Trevor Noah’s Born a Crime verkent de impact van taal en de kracht ervan om het perspectief van mensen te veranderen door het gebruik van toon van de auteur.

Zuid-Afrikanen beschouwen mensen die niet van hun inheemse stam zijn als de vijand. Noah en zijn moeder gaan een winkel binnen en praten in hun moedertaal, Xhosa, en worden door de winkelier, die Zulu is, gestereotypeerd als “slechte zwarten”. Hij vertelt het verhaal van die keer: “We waren eens in een winkel, en de winkelier, recht voor ons, draaide zich naar zijn bewaker en zei: ‘Volg die zwarten voor het geval ze iets stelen.’ Mijn moeder draaide zich om en zei: ‘Waarom volg je die zwarten niet, zodat je ze kunt helpen vinden wat ze zoeken?’ ‘Ag jammer!’ zei hij, zich verontschuldigend in het Afrikaans. Toen – en dit was het grappigste – verontschuldigde hij zich niet voor het feit dat hij zijn racisme op ons richtte. ‘Oh het spijt me zo,’ zei hij. Ik dacht dat jullie net als de andere zwarten waren. Je weet hoe ze ervan houden om te stelen’ (Noah 55). Wanneer Patricia Noah onthult dat ze ook Afrikaans kan spreken, is hij verrast. Onmiddellijk verandert hij van standpunt en voelt hij zich niet bedreigd door Noah’s moeder nu hij weet dat ze Afrikaans kan spreken. Hij gaat ervan uit dat ze niet zullen stelen omdat ze van dezelfde stam zijn als de winkelier. Door de toon die Noah aanslaat, vindt hij dit enigszins amusant, omdat de winkelier niet het gevoel had dat hij racistisch was. De raciale scheidslijn in Zuid-Afrika is zo sterk dat communiceren in iemands moedertaal vertrouwen tussen hen schept.

Taal heeft de kracht om het perspectief van mensen te veranderen en zorgt ervoor dat Noah zijn eigen leven redt terwijl hij over straat loopt. Zwarte mensen zien hem aanvankelijk als meer blank en blanke mensen zien hem als meer zwart. Terwijl Noah onschuldig over straat loopt, hoort hij achter zich: “Asibambe le autie yomlungu. Phuma ngapha mina ngizoqhamuka ngemuva kwakhe” (Noah 55). Wat zich laat vertalen als, “Laten we deze blanke man pakken. Jij gaat links van hem, en ik kom achter hem. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon niet rennen, dus ik draaide gewoon rond en zei: “Kodwa bafwethu yingani singavele sibambe umuntu inkunzi? Asenzeni. Mina ngikulindele. ‘Yo jongens, waarom overvallen we niet gewoon iemand samen? Ik ben er klaar voor. Laten we het doen” (Noah 55). Noah maakt contact met de andere jongens door in hun moedertaal te spreken. De woorden die Noah gebruikt, brengen een nerveuze en geïrriteerde toon over. Hij is in shock en zijn eerste instinct is om taal te gebruiken om hem te helpen. Noah gebruikt meertaligheid in zijn voordeel om het perspectief van anderen te veranderen.

Later in het boek geeft Noah toe dat taal verschillende culturele groepen samenbrengt. Omdat hij half zwart en half blank is, is hij zich meer bewust van de raciale kloof in Zuid-Afrika. De taal die hij spreekt bepaalt de interpretatie van zijn kleur. Noah “leerde al snel dat de snelste manier om de rassenkloof te overbruggen door taal was. Als je zwart bent in Zuid-Afrika, is Engels spreken het enige dat je een voorsprong kan geven. Engels is de taal van het geld. Begrip van het Engels wordt gelijkgesteld met intelligentie. Als je op zoek bent naar een baan, is Engels het verschil tussen de baan krijgen of werkloos blijven. Als je in de beklaagdenbank staat, is Engels het verschil tussen er met een boete vanaf komen of naar de gevangenis gaan” (Noah 54). De toon waarop Noah zijn standpunten beschrijft is zeer serieus. Hij gebruikt krachtige woorden om het voordeel van meertaligheid over te brengen en de verschillende gevolgen die de gesproken talen hebben. Natalia Sylvester, een Peruviaans-Amerikaanse auteur spreekt over de voordelen van tweetaligheid in haar artikel, “They Beauty of Being Bilingual”. Sylvester vertelt haar lezers over de keren dat ze willekeurige mensen heeft geholpen op gewone plaatsen zoals Goodwill, Walmart, en Costco. “Ik ben het meest dankbaar dat ik Spaans kan spreken, omdat het me in staat heeft gesteld anderen te helpen” (Sylvester). Op een Walmart parkeerplaats in Texas, gebruikte Slyvester haar tweede taal, Spaans, om iemand in nood te helpen. De auto van een vrouw was gestolen en toen ze aangifte deed bij de politie, hadden ze haar immigratiepapieren nodig. De vrouw huilde terwijl ze Spaans sprak met dramatische handgebaren, waardoor het er niet gemakkelijker op werd haar te verstaan. Natalia bood toen aan om haar boodschap aan de agenten te vertalen. Haar immigratiepapieren hadden in de auto gelegen. Sylvester’s leven kan vergeleken worden met dat van Noah in de zin dat het kennen van meer dan één taal wereldwijd waardevol is.

Noah gebruikt meertaligheid om het perspectief van anderen te veranderen door het gebruik van toon. Hij gebruikt het in zijn voordeel door met andere mensen in hun taal te communiceren. Zoals Nelson Mandela ooit zei: “Als je tegen een man praat in een taal die hij begrijpt, gaat dat naar zijn hoofd. Als je tegen hem praat in zijn taal, dan gaat dat naar zijn hart” (Nelson Mandela). Mandela’s citaat dat ook in Born A Crime wordt gebruikt, is van toepassing op Noahs taalgebruik in het hele boek. Door het gebruik van toon maakt Trevor Noah gebruik van meertaligheid om het perspectief van anderen te veranderen.

Works Cited

Noah, Trevor. Born a Crime: and Other Stories. John Murray, 2017.

Sylvester, Natalia. “De schoonheid van tweetalig zijn.” The New York Times, The New York Times, 20 sept. 2019, www.nytimes.com/2019/09/20/opinion/bilingual-children.html.