De jaren twintig worden vaak de Jazz Age genoemd. In hoeverre reflecteerden of definieerden de romans en de levensstijl van F. Scott Fitzgerald dit label?

In haar boek over de Amerikaanse cultuur in de jaren twintig noemt Lynn Dumenil het leiden van “een snel leven, voortgestuwd door rijkdom en snel veranderende sociale waarden” een belangrijk beeld van die periode (Dumenil 1995: 7). Dit is niet helemaal waar. In feite waren de jaren twintig, ook bekend als de “Jazz Age” een decennium van tegenstellingen: er was vooruitgang en welvaart aan de ene kant en depressie en isolement aan de andere kant. Het vrouwenkiesrecht en de Prohibition Act die beide in 1919 werden aangenomen, vormen op de een of andere manier een karakteristieke inleiding op de daaropvolgende tien jaar van tegenstrijdigheid in de Amerikaanse geschiedenis. Een van de bekendste schrijvers van het decennium, F. Scott Fitzgerald, geboren op 24 september 1896 in St. Paul, Minnesota, vierde zijn doorbraak na het uitbrengen van zijn eerste roman This Side of Paradise in 1920 (Bruccoli 1981:13). Zijn succes kwam letterlijk van de ene dag op de andere en vanaf dat moment veranderde zijn leven volledig (Allen 1931:90). Hoewel hij deel uitmaakte van de pleziergeneratie die zo typerend was voor de jaren 1920, belichaamde hij ook de kenmerken van een moralist (Boyer 2009: 546). Fitzgeralds leven werd gekenmerkt door ups en downs en tegen het einde van de jaren twintig veroorzaakte hij zijn eigen ondergang. Aan de hand van zowel historische als biografische achtergrondinformatie zal dit essay een antwoord geven op de volgende vraag: In hoeverre weerspiegelden of definieerden de romans en de levensstijl van F. Scott Fitzgerald de Jazz Age?

Er zijn vele definities van de term jazz, en midden in de twintiger jaren vormde J. A. Rogers er een van. Hij verklaarde dat “de ware geest van jazz een vreugdevolle opstand is tegen conventie, gewoonte, autoriteit, verveling, zelfs verdriet tegen alles wat de ziel van de mens zou beperken en haar belemmeren vrij op de lucht te rijden” (Rogers 1925: 665). Deze zin beschrijft niet alleen de geest van jazz, maar ook waar het in de Jazz Age om ging. In het algemeen overspande de Jazz Age de periode tussen de May Day rellen in 1919 en de beurskrach in 1929. De generatie van de Jazz Age, die nog steeds genoeg had van de gebeurtenissen van WO I, toonde geen enkele interesse in politiek (Fitzgerald 1931: 130). Hoewel het dagelijkse leven van de stedelijke blanke middenklasse en hogere klasse enorm veranderde door nieuwe uitvindingen in de technologie, zoals auto’s, elektrische strijkijzers, koelkasten en radio’s, was dit niet de regel (Dumenil 1995: 6). In feite waren er twee kanten van de medaille. De gemiddelde Amerikaan leidde een veel bescheidener leven en de boeren zijn nooit hersteld van de naoorlogse depressie (Dumenil 1995: 8). Onder deze achtergestelde groep bevonden zich ook industriearbeiders, zwarten, Latino’s en recente immigranten die er vooral op uit waren om economisch te overleven (Boyer 2009: 545). Naast het optimisme als gevolg van een bloeiende economie waren er dus ook negatieve componenten die van de jaren twintig een decennium van isolement en negativisme maakten. De Red Scare, de opkomst van de Ku Klux Klan, en het verbod vormden die tegenhanger (Dumenil 1995:152).