Gelukkig wilde ik alleen de buitenste schillen van de noten verzamelen. Walnoten zijn geurig en groen als ze voor het eerst worden geplukt, maar ze verkleuren tot een onvergelijkbaar diepbruin. Deze kunnen worden omgezet in een rijke, donkerbruine inkt die de droom van een tekenaar is. Ik had gehoopt dit herfstritueel met mijn jonge dochter te kunnen delen. Diep vanbinnen hoopte ik dat ze haar vaten met glitterslijm net lang genoeg zou opgeven om iets meer organisch te kunnen waarderen. Het donkerbruine hout van de boom is hard, duurzaam, en relatief gemakkelijk te bewerken. En hoewel de noot een hele beproeving is om eruit te halen, leverde hij waardevol voedsel voor zowel inheemse Amerikanen als kolonisten. Walnotenbomen werden ook geplant vanwege hun spreidende bladerdak, dat op volwassen leeftijd zowel huizen als erven beschaduwde. In het wild geven deze bomen de voorkeur aan rijke, goed gedraineerde grond, en worden vaak gevonden in de buurt van rivierbodems of kreken.

Het maken van zwarte walnootinkt is niet moeilijk, en tekenen of schrijven met de rijke inkt en een stalen punt pen tovert de herfst tevoorschijn, ongeacht het seizoen.

De eenvoudigste recepten voor walnootinkt zijn eenvoudig. Kook gepelde schillen van ongeveer acht noten in ongeveer een kwart water in een grote pot (gietijzer zal de kleur nog donkerder maken) tot de vloeistof de gewenste rijkdom bereikt. Laat de vloeistof een beetje afkoelen en zeef ze herhaaldelijk door kaasdoek.

De resulterende vloeistof kan worden gebruikt zoals ze is, of verder worden verfijnd met een beetje Arabische gom. De toevoeging van azijn of alcohol wordt vaak aanbevolen om te voorkomen dat de inkt bederft.