Laten we er geen doekjes om winden: We hebben nog steeds geen harde bewijzen voor leven dat niet van deze aarde is. Dat is sinds de tijd van Aristoteles niet veranderd.

Maar in tegenstelling tot die begaafde Griek denken veel mensen tegenwoordig dat het bewijs voor buitenaardse biologie de volgende nieuwscyclus kan opluisteren. Per slot van rekening hebben astronomen onlangs duizenden nieuwe planeten ontdekt; ruimtevaartorganisaties hebben meedogenloos hardware naar tientallen doelen in het zonnestelsel geslingerd; en SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence) wetenschappers blijven nieuwe apparatuur bouwen voor het afstemmen van ET’s radiopraatjes.

De onderzoeksbudgetten mogen dan laag zijn, maar de verwachtingen zijn hooggespannen. Wat zijn mijn favorieten van de lange lijst van plaatsen waar we leven zoals we dat niet weten, zouden kunnen ontdekken? Met andere woorden, waar denk ik dat we het eerst stukjes zelf-georganiseerde chemie zullen vinden die voor altijd – voor altijd – bewijsstuk A zouden zijn voor ons argument dat leven een kosmische infectie is, in plaats van iets buitengewoon zeldzaams of zelfs unieks?

Hieronder staan mijn top zes keuzes voor uw overweging en mogelijke stellingname. Let op twee zaken van belang: (1) Al mijn keuzes zijn leden van ons zonnestelsel, niet omdat ik geloof dat de rest van de kosmos niet vol leven zit, maar alleen omdat ik vermoed dat we biologie het eerst zullen ontdekken waar we er ter plaatse naar kunnen zoeken. Met andere woorden, mijn keuzes zijn praktisch. (2) Verwacht niet dat een van deze leefgebieden bezaaid is met leven dat kruipt, kruipt of een gesprek kan voeren. Dit zijn allemaal moeilijke omgevingen voor wezens groter dan een microbe. Maar deze lijst gaat over het snel ontdekken van biologie, niet over het vinden van slimme vriendjes.

Dus daar gaan we…

1) Enceladus: Het is maar een kleine maan van Saturnus, maar in tegenstelling tot wat in het verleden werd aangenomen, is het niet gewoon weer een mooie met ijs bedekte rots. In 2005 fotografeerde NASA’s Cassini ruimtevaartuig geisers van bevroren water spuwend uit scheuren in het zuidelijk halfrond van Enceladus. Het beste vermoeden is dat zich onder de bevroren buitenkant reservoirs van vloeibaar water bevinden, die warm worden gehouden door de zwaartekrachtsinteracties tussen deze maan en andere leden van het Saturnusstelsel. De benodigdheden voor leven zijn er, en misschien zijn de Enceladans dat ook.

Een belangrijke factor die deze maan begunstigt, is dat de bewoners gemakkelijk te vinden zouden kunnen zijn. Zoals mijn collega van het SETI Instituut, Cynthia Phillips, zegt: “Monsters van wat er ook in die verborgen waterhoudende lagen zit, worden voortdurend de ruimte in geslingerd, wachtend tot wij ze pakken.” Geen landers, geen robotboren – het bewijs voor leven op Enceladus ligt misschien voor het oprapen.

2) Titan: De forse broer van Enceladus is de enige wereld in het zonnestelsel (naast de aarde, natuurlijk) die bekend staat om zijn vloeibare meren. Let wel, dit zijn meren van ethaan en methaan – vloeibaar aardgas – eindeloos bijgevuld door een motregen van koolwaterstoffen. Maar ondanks de vreemde ingrediënten en Titan’s ijzige temperaturen (min 290 Fahrenheit, of min 179 Celsius), is dit een wereld waar chemie een happening is. Bovendien weten we hoe we robot landers op het oppervlak kunnen krijgen, want we hebben het al gedaan. In 2005 is de Huygens-sonde neergestreken op Titans ijslandschap. Een toekomstige sonde – die de stinkende meren van deze maan kan bevaren – zou een cache van de Titanen kunnen blootleggen.

3) Mars: Mars, nooit van het eiland weggestemd, blijft eeuwig populair bij hen die op jacht zijn naar buitenaards protoplasma. Bijzonder intrigerend zijn de donkere strepen die in de zomer op Mars verschijnen bij de Horowitz-krater. Dit is waarschijnlijk zout smeltwater dat zich slechts centimeters onder de stoffige opperhuid van Mars bevindt. Een betrekkelijk eenvoudige sonde zou deze modderige omgeving kunnen bemonsteren.

4) Europa: Velen zouden deze Joviaanse maan een hogere waardering geven dan ik, omdat er hier waarschijnlijk meer vloeibaar water is dan in alle oceanen op aarde. De keerzijde is dat Europa’s uitgestrekte en zoute zeeën onder ongeveer 10 mijl ijs liggen dat harder is dan tensor calculus. Niet alleen zou het een hels karwei zijn om een sonde onder dit ijzige pantser te krijgen, maar Europa’s oceanen zijn donkerder dan een grot – wat betekent dat fotosynthese niet zal werken. Toch zou er daar beneden iets kunnen zijn dat leeft van geothermische warmte of complexe moleculen van het oppervlak.

6) Callisto en Ganymedes: Ik heb deze twee manen van Jupiter samengevoegd, omdat ze volgens mij nek-aan-nek kandidaten zijn voor biologie. Net als hun befaamde buurman Europa, hebben ze misschien begraven, vloeibare oceanen. Maar in het geval van deze twee satellietbroers en zussen, zouden de zilte diepten onder een rotslaag van minstens 100 km liggen. Het vinden van bewoners hier is een kant-en-klaar project voor onze kleinkinderen.

Dit zijn mijn favoriete plaatsen om naar buitenaardse biologie te zoeken. Ik herinner u eraan dat mijn voorkeuren niet meer zijn dan dat: persoonlijke smaak. De beslissing, zoals altijd in de wetenschap, zal worden genomen door de gegevens. Als u tegen mij wilt wedden, waarschuw dan uw plaatselijke bookmaker.

Seth Shostak is een senior astronoom aan het SETI Instituut in Mountain View, Californië. Volg SPACE.com voor het laatste nieuws over ruimtewetenschap en -exploratie op Twitter @Spacedotcom en op Facebook.