mei 22, 2014 — Een greep uit de opmerkingen van de Britse pers – allemaal mannen – over de Ierse operazangeres Tara Erraught na haar debuut als “Octavian” in Richard Strauss’ “Der Rosenkavalier” op het Glyndebourne Festival.

De mezzosopraan maakt deel uit van het ensemble van de Bayerische Staatsoper en oogstte in 2011 de lof van de internationale operagemeenschap in de titelrol van Ravels “L’Enfant et les Sortileges.”

Kijk hoe Tara Erraught zingt in het Lincoln Center.

De publiciste van de zangeres, Laura Grant, vertelde ABC News: “Tara Erraught concentreert zich momenteel op de muziek en bereidt zich voor op haar komende optredens. Er zal geen verdere verklaring op dit moment.”

Erraught is gepland om te zingen op 11 meer komende optredens in Glyndebourne, volgens Grant. Ze zal ook een recital tournee door Noord-Amerika doen en zal debuteren bij zowel de Washington National Opera als de San Francisco Opera.

“Ze is niet dik voor een operazangeres. Ze is niet dun, maar ze is mooi en heeft vorm,” zei Kathy Kessler Price, assistent-professor zang en directeur van het Presser Voice Laboratory aan het Westminster Choir College van de Rider University.

“Het lijkt ongelooflijk dat deze hun eigen reputatie op het spel zouden zetten om zo hard commentaar te leveren op haar uiterlijk,” zei ze. “Ik heb begrepen dat ze niet eens zo scherp commentaar gaven op haar zang.”

De Amerikaanse pers was woedend.

“Wat verbluffend duidelijk is, is hoe belangrijk het lichaam van een vrouw op het podium is – veel meer, als we deze vijf critici mogen geloven, dan haar stem, haar techniek, haar muzikaliteit of welke andere kwaliteit dan ook,” schreef Anastasia Tsioulcas, associate producer bij NPR Music.

Erin Gloria Ryan van Janezebel schreef: “Gelukkig maken anderen in de operagemeenschap een cirkel om Erraught heen….Het probleem is niet dat ze een ongeschoolde zangeres is; het is dat ze niet dun genoeg is…Opera recensenten: vergeet de body shaming en concentreer je op het zingen.”

De komische opera in drie bedrijven van Johann Strauss ging in 1911 in première. Het personage Octavian is mannelijk, maar in de opera worden jonge mannen vaak gespeeld door een vrouw met een lagere stem, aldus Price. Een voorbeeld is Mozarts Cherubino in de “Bruiloft van Figaro.”

“Over het algemeen houden ze van een of andere rechte jongensachtige figuur, maar het is geschreven voor vrouwen die mezzosopraan zijn,” zei Kessler Price. “Strauss schreef de opera in de aloude traditie dat de rollen van tienerjongens door vrouwen worden gezongen.”

De recente trend in opera om aan de verwachtingen van een meer “visuele wereld” te voldoen, is om zangers te casten die eruitzien als de rollen die ze zullen spelen, zei Kessler Price. “Een jong, graatmager persoon kan, zoals in deze rol, een jongeman spelen. … Natuurlijk is het altijd mooi als de stem bij het personage past.”

“Het probleem is dat ze erop staan dat iedereen dun, dun, dun is en iedereen is niet gepredisponeerd om mager te zijn,” zei ze.

Wanneer een operazanger te dun is, kan dat er soms toe leiden dat de kwaliteit van hun zang achteruit gaat, zei de veelgeprezen operazangeres Alice Coote over de critici van Erraught in een reactie op de furor op de klassieke muziekwebsite SlippedDisk.

“Ondergewicht is veel schadelijker voor het welzijn en de prestaties van een zangeres dan overgewicht,” zei Coote, die hoofdrollen zingt bij de Metropolitan Opera van New York, Covent Garden en grote concertzalen en festivals. “Ik kan je ook vertellen dat als onze buik in de buurt komt van een sixpack, onze klank eronder zal lijden. De ontspanning die nodig is voor een lage ademhaling wordt op geen enkele manier geholpen door een overwerkt lichaam.”

Kessler Price van Westminster legt uit waarom.

“In het verleden hebben operazangers hun lichaamstype vergeleken met atleten,” zei ze. “Ze moeten zich inspannen om meer gewicht te dragen om de kracht en het uithoudingsvermogen te hebben om groot te zingen,” zei ze. “Ze hoeven niet dik of zwaarlijvig te zijn — en wie bepaalt wat dat is. Maar mannen, en meer nog vrouwen, proberen dramatisch hun gewicht te verminderen, en de gewichtsverplaatsing beïnvloedt het instrument {hun stem} dat gespierd getraind is. Ze hebben het niet meer. Het kan maanden of jaren duren, maar ze kunnen opnieuw leren zingen met de nieuwe lichaamsgrootte – alleen niet onmiddellijk.”

Maar zegt, Kessler Price, de cultuur is aan het veranderen, zij het langzaam.

“Het begon allemaal in de jaren ’60 met Twiggy en extreme dunheid is nog steeds aanwezig in onze cultuur – airbrushing foto’s om vrouwen dunner te laten lijken dan ze zijn,” zei ze. “Maar ik heb wel het gevoel dat we aan de rand staan van het begin van de kentering van dat tij.”