Baltimore had geluk op St. Patrick’s Day. Zowel Pixies als Weezer kwamen naar de Royal Farms Arena, en honderden in het groen geklede fans vulden de stoelen om hen aan te moedigen, niet op zoek naar de traditionele vormen van feestvreugde, maar naar de grit en gusto van alt rock.

Pixies waren als eerste aan de beurt. Ondersteund door een gele gloed, begonnen ze meteen met “Where Is My Mind?”, hun hit uit Surfer Rosa. Als je verdrietig bent dat je de originele Pixies line-up nooit hebt kunnen zien, voel je dan niet al te down-Black Francis heeft de passie in zijn stem niet verloren, David Lovering en Joey Santiago blijven elk nummer tot leven brengen, en Paz Lenchantin klinkt net zo als Kim Deal. Het nummer was een absoluut hoogtepunt – de mix van akoestisch tokkelen en elektrische riffs was nog opvallender dan op de plaat. Daarna was het de beurt aan “Nimrod’s Son”, een nog vroeger nummer van Come on Pilgrim. De frenetieke riff hield de menigte in vervoering; de ritardando breakdowns, doorkliefd door Francis’ ontketende gelach en geschreeuw, vulden de arena, duidelijk bedoeld om live gehoord te worden. Tijdens de rest van de set werden nieuwe nummers gespeeld naast fan favorieten zoals “Here Comes Your Man” en “Monkey Gone to Heaven”. Daarna was het tijd voor Weezer om het podium te betreden.

Zeg wat je wilt over Weezer- ze zetten een waanzinnig goede show neer. Ja, Pinkerton was waardeloos; ja, The Black Album was geen Blue Album, en “California Snow” had die rare tekst over “de definitie van flow.” Nou en? Rivers Cuomo kan zingen, en de kans is groot dat als je naar een Weezer concert gaat met nostalgie in je bloed, hij je kan laten meezingen. De solo van “Say It Ain’t So” zal je nog steeds doen schudden op je botten en je aan donkere gedachten doen denken over sterfgevallen onder invloed van alcohol; “Beverly Hills” zal je nog steeds laten klappen op zijn opzwepende beat.

Toen ik ze in de arena zag, waren er net twee weken voorbij sinds de release van Weezer’s nieuwste LP, The Black Album. Dus toen ik binnenkwam, was ik sceptisch over de setlist. Zeker, “Zombie Bastards” zou leuk zijn om mee te stuiteren, maar zou de band iets zo oprecht als “Island in the Sun” opofferen om zijn banale jonge neefjes “High As A Kite” of “Piece of Cake” te promoten? Gelukkig was het antwoord nee. Weezer’s setlist richtte zich grotendeels op gitaar-zware hits uit zijn oudere dagen, met The Blue Album het meest vertegenwoordigd. Gelukkig glipten er geen nummers van Raditude en Hurley tussendoor. Het was vreemd om te zien dat slechts één Black Album nummer (“Living in L.A.”) de cut had gehaald – maar gezien de hoeveelheid Weezer klassiekers die we te horen kregen, was dat een kleine overtreding.

Bands hebben de neiging om met een soort van flitsende, leuke entree te komen als ze in een arena spelen, en Weezer was geen uitzondering. De jongens liepen voor een gordijn en zongen “Buddy Holly” in barbershop kwartet stijl, compleet met toepasselijke kostuums. Ze vertrokken op de Happy Days intro; toen viel het gordijn, en werden ze op het podium onthuld, jammend voor een achtergrond die die van de “Buddy Holly” video nabootste. Ze speelden de CD-versie van het nummer, samen met de Blue Album-klassieker “My Name is Jonas”; iedereen zong met plezier “The workers are going home”. Vervolgens mixten ze wat nieuwer materiaal – de climactische White Album single “Thank God for Girls.” De cannoli-opvatting van het nummer is niet minder vreemd geworden met de tijd, maar Cuomo zong met zo’n baanbrekende passie dat het gemakkelijk te vergeven was.

Naarmate de avond vorderde, hinkelde Weezer tussen een flink aantal covers, veel in de geest van hun recente covers-only Teal Album. “No Scrubs” was een knaller. Het kon nooit tippen aan het originele TLC nummer, maar dat probeerde het ook niet – het was gewoon een levendige meezinger van een klassieker waar iedereen van kan genieten, en genieten deden we. “Stand by Me,” aan de andere kant, was prachtig. Cuomo zong het vanaf een platform dat eruit zag als een boot tijdens een akoestische set, midden in het publiek; zonder opgeblazen instrumentatie, kon de onnavolgbare zoetheid van het nummer er doorheen schijnen. Dit was het grote lichtzwaaiende moment van de avond.

“Take on Me” was onderhoudend; die beroemde riff verliest nooit zijn kracht. Nog beter was “Africa”, het wild melige, maar wild aanstekelijke liedje dat Weezer terug in de schijnwerpers zette in een vreemde wending van gebeurtenissen vorig jaar. Toen het refrein aansloeg, brulden de fans, en gaven het zeker een luider ontvangst dan een Toto publiek ooit deed.

De echte showstoppers waren Weezer’s originelen, echter. “Beverly Hills” bracht ons terug naar 2005 met zijn gemakkelijk klappende beat en “gimme, gimme” hook. “Island in the Sun” was pure gelukzaligheid en verlangen-een straal van licht in de arena duisternis. Het leidde allemaal tot “Say It Ain’t So” – het hoogtepunt van The Blue Album, en misschien wel het emotionele hoogtepunt van Weezer’s discografie. Elke zin bevatte een fles vol emoties. Je zou nooit denken dat “Flip on the telly/Wrestle with Jimmy” zoveel pijn zou kunnen overbrengen, maar gezongen door duizenden, was het hartverscheurend. Zo vaak is de grote finale van een concert een vrolijk nummer; deze was verwoestend, maar triomfantelijk, vooral toen de “waterglijbaan” van een gitaarsolo klonk. Laat je ambivalentie over New Weezer je niet tegenhouden om naar hun show te komen, al was het maar voor dat moment.