Abstract

Vijf factoren blijken sterk samen te hangen met de duur van burgeroorlogen. Burgeroorlogen die uit staatsgrepen of revoluties voortkomen, zijn meestal van korte duur. Burgeroorlogen in Oost-Europa en de voormalige Sovjet-Unie zijn eveneens relatief kort, evenals antikoloniale oorlogen. Daarentegen duren “zonen van de grond”-oorlogen, waarbij het meestal gaat om een landconflict tussen een perifere etnische minderheid en door de staat gesteunde migranten van een dominante etnische groep, gemiddeld vrij lang. Hetzelfde geldt voor conflicten waarin een rebellengroepering veel geld haalt uit smokkelwaar zoals opium, diamanten of coca. In het artikel wordt getracht een verklaring te vinden voor deze regelmatigheden door een spelmodel te ontwikkelen dat zich richt op de vraag wat een onderhandelde oplossing verhindert voor langdurige, destructieve burgeroorlogen waarvoor conflicterende militaire verwachtingen een onwaarschijnlijke verklaring zijn. In het model kunnen afspraken over regionale autonomie onhaalbaar zijn wanneer schommelingen in de sterkte van de staat het vermogen van de regering om zich te binden ondermijnen. Het probleem van de inzet is groter wanneer het centrum een blijvend politiek of economisch belang heeft bij uitbreiding naar de periferie, zoals in “zonen van de grond”-oorlogen, en wanneer de regering of de rebellen tijdens een conflict ondanks de kosten van de strijd een inkomen kunnen verwerven, zoals in het geval van smokkelfinanciering.