City of God (R) (135 min.) _ Deze vierde speelfilm van de voormalige Braziliaanse televisieregisseur Fernando Meirelles, bijgestaan door de inventieve cinematograaf Cesar Charlone, is meedogenloos grimmig en buitensporig gewelddadig, maar niettemin bruist hij van visueel vernuft. Het is een lange, verontrustende reis, niet te vergelijken met Mexico’s Amores Perros, een die de kijker moe kan maken van de wreedheid, maar opgewonden door de komst van een groot filmtalent.

City of God, een box-office kampioen in Brazilië en een favoriet in Cannes, krijgt zijn kicks, deels, van zijn wortels in het echte leven: De film, die zich afspeelt in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, is een bewerking van de populaire roman van Paulo Lins, een oude bewoner van het titulaire woonproject.

Lins baseerde zijn verhaal, dat zich uitstrekt van de jaren zestig tot de jaren tachtig, op het leven van krantenfotograaf Wilson Rodriguez. Meirelles, met de hulp van co-regisseur Katia Lund, selecteerde de niet-professionele cast uit buurtkinderen, die auditie deden en gedurende acht maanden werden getraind om te acteren voordat de productie begon.

Het resultaat is een grimmig drama dat de opgang beschrijft van een aantal van de verloren jongens uit de buurt van jonge misdadigers tot machtige, beruchte criminele heren. Rocket (Alexandre Rodrigues), de jonge fotograaf, vertelt het verhaal, gecentreerd op de heldendaden van Li’l Dice (Douglas Silva), die later zijn naam verandert in Li’l Ze (Leandro Firmino da Hora), en Bene (Phellipe Haagensen). De fotograaf zet zijn vriendschap met bendeleden om in een baan, door het leven in de sloppenwijk te documenteren voor een dagblad in Rio.

Meirelles’ film, die uiteindelijk een pessimistische kijk op de menselijke natuur heeft, zit vol met lelijke beelden, waaronder, het meest verontrustend, de gedwongen moord op een jongen door een ander, en Li’l Dice’s straf voor twee eigenzinnige, zeer jonge kinderen: Hij schiet ze in de voeten. Toch is de cinematografische vertelling _ flashbacks, freeze frames, ongebruikelijke camerastandpunten, meerdere perspectieven op dezelfde opeenvolgingen van gebeurtenissen _ duizelingwekkend. En een coda, met videobeelden en foto’s van de mensen wier leven het verhaal inspireerde, is schokkend. B+

_ PHILIP BOOTH, Times staff writer

Inschrijven op meldingenUitschrijven op meldingen