Op zijn dwangmatigst wordt een wandeling over Madison Avenue een reis vol monsterlijke speciale effecten – haken ter grootte van een vrachtschip die uit elke deuropening lijken te reiken, de voorbijganger bij de nek grijpen en haar elke winkel in sleuren om iets te kopen. Een matrone op Park Avenue is vijf jaar in therapie geweest om de aandoening te overwinnen. Toch wordt het niet als een ziekte gezien bij de vrouw die van tevoren belt om de winkelierster te vertellen dat ze ’s middags langskomt om naar badpakken en gewaden te kijken. Ze komt per limousine in de winkel aan en kondigt aan dat ze nu geen zin heeft om ze te passen, en dat ze ze graag ingepakt naar haar huis wil laten sturen, waar ze ze later zal passen. Het terugsturen van de afgekeurde stukken neemt nog een middag in beslag.

Er is bijna altijd wel een herinrichtingsproject dat de bezichtiging van dit of dat voorwerp bij een veilinghuis of antiquair vereist. Voorbereidingen voor uitstapjes nemen uren in beslag. Het winkelen voor cadeaus is nooit overhaast en kan tot een fijne kunst worden verheven. Het plannen van een etentje voor acht personen kan een week duren.

Elke geïnterviewde vrouw had een zakagenda bij zich, weken vooruit met potlood volgeschreven. Lynda Zweben Howland, een Upper East Side psycho-therapeut, gelooft dat er criteria zijn voor goed bestede tijd. “Ik weet niet of het wel goed is dat er geen verwachtingen zijn. En dan is er nog de vraag in hoeverre je identiteit gebaseerd is op wat je doet, op wat je werk is. Of je nu je leven wijdt aan het inzamelen van geld voor het New York City Ballet of werkt in een of andere positie in het bedrijfsleven.

“Ik vind dat er verwachtingen van vrouwen moeten zijn, dat het niet gezond is om alleen maar een narcistische levensstijl te accepteren, een levensstijl die de hele tijd volledig op zichzelf gericht is. Ik denk niet dat dat acceptabel is voor een man, en ik denk ook niet dat het acceptabel zou moeten zijn voor een vrouw.” De verwachtingen zijn waarschijnlijk bijzonder hoog in New York, zei ze, omdat het een centrum is voor zo veel dingen. “Ik denk dat de stad mensen trekt naar de dingen die het te bieden heeft, dus het is logisch dat mensen die hier zijn zouden verwachten dat andere mensen hier zijn getrokken door dezelfde dingen.”

Cathy Blechman werkte het laatst als assistent van een producent aan een televisieserie, maar vertrok om andere dingen te doen, hoewel ze niet zeker weet of ze hierna nog veel van iets wil doen. “Weet je, voor mij is het niet de moeite waard om zo’n machtswellustige werkende vrouw te zijn die om 6 uur ’s ochtends opstaat en om 10 uur ’s avonds thuiskomt en geen tijd heeft voor familie of vrienden of iets dergelijks. En ik zei gewoon: ‘Ik wil echt tijd hebben om plezier in het leven te hebben en niet om uit te ademen en naar mijn werk te gaan en geen tijd te hebben om uit te ademen in mijn dag, gewoon om te voelen, oh, ik ben die vrouw van de jaren tachtig.’ Ik wil de druk van dat niet. Ik ben er niet hongerig genoeg voor. Dus hoewel ik erg verontwaardigd werd over iedereen die dacht dat ik niets deed, ben ik nu zo’n beetje afgezakt naar: ‘Heb ik geen geluk?'”

De verwachtingen van deze vrouwen zijn, voor het grootste deel, niet gericht op prestatie, behalve in zoverre dat mooi verzorgd zijn of de best uitgeruste kinderen hebben of de best gedekte tafel een prestatie is. Velen zullen beweren dat dat zo is. Misschien moeten we ons afvragen hoe het leven van een vrouw die niet werkt eruit zou moeten zien voordat ze een gelijke wordt, in plaats van een voorwerp van minachting, voor de vrouwen die wel werken. Of beter nog, hoe zou de wereld eruit moeten zien voordat een van beide stopt met het veroordelen van de ander?