Vóór de unit hadden mijn leerlingen een aantal complexe teksten gelezen die hun denken uitdaagden. Ze hadden ook intensief geleerd hoe ze complexe vragen konden ontwikkelen en hoe ze effectief aan een discussie konden deelnemen (die niet in het tekstboek stonden, maar desondanks aansloten bij Common Core).

Eindelijk brak de dag aan! Het was tijd voor mij om op de achterbank plaats te nemen en voor mijn leerlingen om deel te nemen aan een Socratisch Seminarie, een discussievorm waarbij ze vragen moeten stellen en beantwoorden terwijl ze nadenken over hun lectuur. De leerlingen moeten deze discussie leiden; ik, als leraar, zou weinig tot geen inbreng hebben. Terwijl ik diep inademde, wachtend tot de eerste leerling een vraag zou stellen en de discussie zou beginnen, dacht ik terug aan mijn klaslokalen van voor de Common Core. Ik glimlachte, denkend aan hoe anders het er nu uitzag: leerlingen in het centrum van de klas, actief denkend over en discussiërend over een complexe tekst, ik, niet “instructie gevend,” maar in plaats daarvan, leerlingen ondersteunend terwijl zij hun eigen leren regisseerden.

Toen dat beeld begon te vervagen, werd het belang van hoge normen glashelder voor mij. Ze gaven zowel mij als mijn leerlingen de vrijheid om zich te verwonderen. Ik stelde me tot doel een leerplan te ontwerpen dat mijn leerlingen zou helpen om op hoog niveau te leren, en mijn leerlingen kregen de kans om te lezen, te discussiëren, te reflecteren en zich over de wereld te verwonderen.

Het is niet alleen zo dat hoge normen opvoeders de vrijheid geven om creatiever en onafhankelijker te zijn (wat ze, in mijn ervaring, ook doen). Mijn openbaring was dat hoge normen mogelijkheden scheppen voor leerlingen om creatiever en onafhankelijker te zijn – twee dingen die hun succes in mijn klas en daarbuiten drastisch zullen beïnvloeden.