Bacon’s Rebellion vond in 1676 in Tidewater Virginia plaats over een periode van maanden. De aanleiding was een groeiend tekort aan beschikbaar land en de gecompliceerde relaties van de kolonie met zowel bevriende als vijandige indianenstammen. Historici zien de opstand als een opstand tegen de rijke planters van de kolonie. Virginia had twee dodelijke Indianenopstanden gekend in 1622 en 1644, en nog een in 1675. William Berkeley (1606-77), de koloniale gouverneur, voerde een beleid dat allianties met bevriende stammen honoreerde, die op hun beurt fungeerden als buffers en bondgenoten tegen de vijandige stammen.
Nathaniel Bacon (1647-1676), de rijke zoon van Engelse adel, kwam in 1674 in Virginia aan. Hij was een aangetrouwde neef van Gouverneur Berkeley, die hem vereerde met een zetel in zijn Raad. Nadat Indianen in 1676 een arbeider op zijn plantage hadden gedood, nam Bacon de mantel van Indianenvechter op zich en leidde een groep mannen – die geen onderscheid maakten tussen bevriende en vijandige stammen – in een reeks dodelijke aanvallen. Bacon leidde zijn mannen vervolgens naar de hoofdstad, waar Berkeley en de koloniale vergadering vergaderden, en eiste een opdracht om de Indianen uit de afgelegen gebieden van de kolonie te verwijderen. Toen Berkeley weigerde, persten Bacon’s mannen de opdracht af door te dreigen hem en de leden van de Assemblee te doden.
Op 30 juli 1676 gaf Bacon zijn “Verklaring van het Volk” uit, een manifest waarin hij zijn autoriteit om de rechten van Engelsen tegen Indianen te beschermen, rechtvaardigde. Bacon en zijn bende plunderden en plunderden de plantages in het noordelijke deel van de oceaan, verzamelden slaven en contractarbeiders om zich bij hen aan te sluiten, en brandden de hoofdstad Jamestown tot de grond toe af. Bacon stierf in oktober aan dysenterie, en de orde in Virginia werd hersteld toen duizend troepen uit Engeland arriveerden.