Bashar al-Assad is een oorlogsmisdadiger, een oplichter, een kleptocraat, een elitair die zich in de luchtbel van Damascus heeft genesteld, en een ego-maniak. Het is niet moeilijk voor te stellen dat een psycholoog de Syrische dictator na een sessie van een uur als sociopaat classificeert. Assad is aantoonbaar een van de meest weerzinwekkende mensen op aarde.

En toch, ondanks al deze persoonlijkheidskenmerken, is Assad ook goed op weg naar een overwinning in de burgeroorlog van Syrië – een negen jaar durende cyclus van willekeurig geweld dat een eens trotse en zelfvoorzienende Arabische natie heeft veranderd in een speeltuin voor jihadistische groepen, buitenlandse milities en buitenlandse mogendheden. Assad, een man van wie velen in Washington, Europa en de Arabische wereld hadden voorspeld dat hij de volgende Muammar al-Qaddafi zou worden, heeft zijn vele vijanden in wezen overwonnen door uitputting, wat grote hulp van zijn vrienden in Rusland en Iran, pure wreedheid en slimme machinaties. Terwijl dit stuk wordt geschreven, bombarderen Syrische en Russische oorlogsvliegtuigen de provincie Idlib, het laatst overgebleven gebied waar een assortiment van rebellengroepen (de meest dominante is de aan Al-Qaeda gelinkte Hayat Tahrir al-Sham) samen met miljoenen wanhopige Syrische vluchtelingen leven. James Jeffrey, de speciale gezant van de VS voor het Syrische conflict, vertelde verslaggevers vorige week dat het regime en Russische jets 200 luchtaanvallen hebben uitgevoerd in een tijdsbestek van drie dagen eind januari.

De vraag is niet langer gecentreerd rond de vraag of het Assad-regime zal overleven. In alle opzichten lag Assad op koers om de oorlog te winnen zodra zijn troepen in 2016 na jaren van strijd de stad Aleppo heroverden. Assad’s overwinning werd verder gecementeerd in april 2018, toen honderden rebellenstrijders besloten op bussen te stappen die naar het noorden reisden in plaats van extra chloor- en vatbomaanvallen te weerstaan.

Nee, de vraag is nu of Washington zijn trots inslikt en de kille realiteit toegeeft-Bashar al-Assad heeft niet alleen de oorlog militair gewonnen, maar zal tot zijn sterfdagen aan de macht blijven. Of, als alternatief, of de regering Trump nog steeds gelooft dat het de Syrische dictator uit Damascus kan verdrijven.

Op dit moment heeft de regering Trump de laatste koers gekozen. De ondertekening van de Caesar Civilian Protection Act afgelopen december garandeert in wezen Amerikaanse sancties tegen elk bedrijf, individu of financiële instelling die probeert de wederopbouw van Syrië na het conflict te steunen. De strategie van Washington lijkt erop te zijn gebaseerd dat de oostelijke olievelden van Syrië in quarantaine worden geplaatst en dat potentiële investeerders worden afgeschrikt om zich op de Syrische markt te begeven totdat Assad aan de onderhandelingstafel accepteert wat hij op het slagveld weigerde te accepteren: het uit de weg ruimen van vrije en eerlijke verkiezingen. Omdat dit gewoon niet gaat gebeuren, zal het Amerikaanse beleid ten aanzien van Syrië er een blijven van diplomatieke isolatie en economische wurging voor de komende decennia.

Het is moeilijk te zien hoe een permanent Amerikaans sanctieregime het leven van de Syrische bevolking gemakkelijker zal maken om te beheren. Het land heeft tussen 2011-2016 226 miljard dollar aan bbp verloren, waarvan ongetwijfeld het grootste deel is veroorzaakt door de oorlogsstrategie van het regime. UNICEF meldt dat twee op de vijf scholen in Syrië beschadigd of vernield zijn en dat de helft van de gezondheidsvoorzieningen in het land ondermaats presteert of helemaal niet functioneert. Syrië kon ooit voor 90% in zijn eigen medicijnbehoefte voorzien; nu moet Damascus deze goederen importeren. Omdat de invoer moeilijker is, zijn de winkeleigenaars aangewezen op de duurdere zwarte markt, wat betekent dat ze de prijzen moeten verhogen om winst te maken. Het Assad-regime zit krap bij kas en probeert de situatie te redden door door de overheid opgelegde rantsoenering van brandstof, voedsel en bakolie.

De meerderheid van de beleidsmakers, wetgevers en analisten in Washington heeft er geen probleem mee om deze sanctiemaatregelen in stand te houden en zelfs op te voeren. In het algemeen is het sanctioneren van de slechteriken een goede politiek. Wie zou niet graag Assad’s financiën smoren en zijn leven tot een hel maken?

Het probleem is natuurlijk dat dit ook betekent dat de Syrische bevolking eronder zal lijden. De strategie van Washington is nu geheel denkbeeldig en gekoppeld aan een gefantaseerd beleidsdoel. Zoals Aron Lund van de Century Foundation begin januari op de website Syria Direct zei: “Sinds 2011 is het idee dat als we gewoon wat meer druk uitoefenen, Assad tot bezinning zal komen en zal beginnen met democratiseren of gevangenen vrijlaten, maar tot nu toe hebben we geen enkele verandering gezien in het gedrag van de regering.”

De oorlog in Syrië is nog niet voorbij, maar het heeft een punt bereikt waarop het moorden in ieder geval afneemt. De toekomst van het land ziet er hoe dan ook somber uit. Syrië zal een plaats zijn waar geweld op een laag pitje staat en buitenlandse machten de gebeurtenissen dicteren. Washington zal moeten uitzoeken of het zijn belangen het best kan behartigen door de Syrische regering (en bij uitbreiding het Syrische volk) te straffen voor misdaden in het verleden en het heden, of door meer discriminerend te worden in het gebruik van zijn sanctiebevoegdheden.

Daniel DePetris is fellow bij Defense Priorities, een organisatie voor buitenlands beleid die zich richt op het bevorderen van een realistische grote strategie om de Amerikaanse veiligheid en welvaart te waarborgen.