Een anemometer of windmeter is een apparaat dat wordt gebruikt om de windsnelheid te meten, en is een veelgebruikt instrument voor weerstations. De term is afgeleid van het Griekse woord anemos, dat wind betekent, en wordt gebruikt om elk instrument voor het meten van de luchtsnelheid aan te duiden dat in de meteorologie of de aërodynamica wordt gebruikt. De eerste bekende beschrijving van een anemometer werd rond 1450 gegeven door Leon Battista Alberti.

Anemometers kunnen in twee klassen worden verdeeld: die welke de windsnelheid meten, en die welke de winddruk meten; maar aangezien er een nauw verband bestaat tussen de druk en de snelheid, zal een anemometer die voor één van beide is ontworpen, informatie over beide geven.

De anemometer is weinig veranderd sinds zijn ontwikkeling in de 15e eeuw. Leon Battista Alberti zou omstreeks 1450 de eerste mechanische anemometer hebben uitgevonden. In de eeuwen daarna hebben talrijke anderen, waaronder Robert Hooke en de Maya’s, hun eigen versies ontwikkeld, waarbij sommigen ten onrechte als de uitvinder werden gecrediteerd. In 1846 verbeterde John Thomas Romney Robinson het ontwerp door vier halve bolvormige bekers en mechanische wielen te gebruiken. Later, in 1926, ontwikkelde John Patterson een anemometer met drie cups, die in 1935 werd verbeterd door Brevoort en Joiner. In 1991 voegde Derek Weston de mogelijkheid toe om de windrichting te bepalen. Het meest recent, in 1994, ontwikkelde Dr. Andrews Pflitsch de sonische anemometer.