Ik ging ooit uit met een vent die niets om zijn moeder gaf, deels omdat hij vond dat ze niet aantrekkelijk genoeg was. Mijn broer Martin daarentegen vertelt onze moeder hoe trots hij was toen ze hem van de lagere school ophaalde, omdat hij haar de mooiste moeder vond.

En we hebben die studies gezien die aantonen dat esthetiek in de hersenen is verankerd – dat zelfs baby’s een aangeboren gevoel voor schoonheid hebben en ervoor kiezen om langer naar mooiere gezichten te staren.

Dus het zou niet verrassend moeten zijn om te leren dat ouders dezelfde vooringenomenheid hebben.

Toch was de kop in Science Times schokkend: “Lelijke kinderen krijgen misschien te weinig aandacht van de ouders.” Nicholas Bakalar schreef: “Canadese onderzoekers hebben een opzienbarende bewering gedaan: ouders zorgen beter voor mooie kinderen dan voor lelijke.”

Onderzoekers van de Universiteit van Alberta merkten op dat minder mooie kinderen in de supermarkt vaker mochten meedoen aan potentieel gevaarlijke activiteiten – zoals opstaan in het winkelwagentje of afdwalen. Goed uitziende kinderen, vooral jongens, kregen meer aandacht van hun ouders en werden dichter bij de hand gehouden.

“Als het op vastgespen aan de gordel aankwam, werden mooie en lelijke kinderen op sterk verschillende manieren behandeld, waarbij het gebruik van de gordel recht evenredig toenam met de aantrekkelijkheid,” aldus het artikel. “Wanneer een vrouw de leiding had, zat 4% van de meest huiselijke kinderen vast, vergeleken met 13,3% van de meest aantrekkelijke kinderen.” Met vaders was het nog erger, “met geen van de minst aantrekkelijke kinderen beveiligd met veiligheidsgordels, terwijl 12,5 procent van de mooiste kinderen dat wel waren”.

Hebben deze ouders niet gehoord van het lelijke eendje? Lezen ze mooie kinderen alleen voor over mooie eendjes?

Zelfs als je sceptisch bent over de supermarktwetenschap, roept het verhaal schrijnende beelden op van lelijke eendjes die er vandoor gaan, of door de lucht vliegen en in de oven van de braadkip crashen omdat ze geen gordel om hebben.

Dr Andrew Harrel, leider van het onderzoeksteam, verwoordde de bevindingen in evolutionaire termen: mooie kinderen vertegenwoordigen een eersteklas genetische erfenis, dus krijgen ze topzorg.

“Net als veel dieren,” zei hij, “hebben we de neiging om onze middelen te verdelen op basis van waarde.”

Zoals Marilyn Monroe verklaarde in Gentlemen Prefer Blondes: “Weet je niet dat een man die rijk is, net zoiets is als een meisje dat mooi is? Je zou niet met een meisje trouwen alleen omdat ze mooi is, maar mijn hemel, helpt het niet?”

Een schoonheidsvooroordeel tegen kinderen lijkt zo opzienbarend omdat je opgroeit met de gedachte dat ouders de enigen zijn die je onvoorwaardelijke liefde geven, en die niet uitmeten in koffielepeltjes op basis van je genetisch geluk – waar zij tenslotte verantwoordelijk voor zijn.

Maar de wereld kan hard zijn. Oppervlakte doet er steeds meer toe, en de wereld negeert Shakespeare’s les uit De koopman van Venetië: “Vergulde graven doen wormen ontvouwen.”

Een vorige maand gepubliceerde analyse van de Federal Reserve Bank of St Louis suggereert dat knappe koppen meer geld en promoties krijgen dan gemiddeld uitziende sukkels.

Economen Daniel Hamermesh en Jeff Biddle citerend, merkt de studie op dat lang, slank en aantrekkelijk zijn een “schoonheidspremie” waard zou kunnen zijn – een extra 5 procent per uur – terwijl er een “gewoonheidstraf” is van 9 procent in lonen (na het uitsluiten van andere zaken).

Onderzoekers melden dat langere mannen meer kans hebben om te winnen in het bedrijfsleven en – met uitzondering van de ongelukkige Al Gore en John Kerry – verkozen te worden tot president. Uit de correlatie tussen de lengte van 16-jarigen en hun latere salaris blijkt dat bonenstaken ongeveer 789 dollar meer per jaar verdienen voor elke centimeter (2,5 centimeter) extra lengte.

In zijn bestseller Blink deed Malcolm Gladwell onderzoek naar de helft van de Fortune 500 CEO’s, en ontdekte dat de gemiddelde CEO met 1,8 meter ongeveer 7,6 centimeter langer was dan de gemiddelde Fortune 500 CEO.

In zijn bestseller Blink deed Malcolm Gladwell onderzoek naar de helft van de Fortune 500 CEO’s, en ontdekte dat de gemiddelde CEO met 1,8 meter ongeveer 7,5 centimeter langer was dan de gemiddelde Fortune 500.

Zoals Randy Newman zong: “Short people got no reason to live.”

Onderzoek toont ook aan dat zwaarlijvige vrouwen 17 procent minder loon krijgen dan vrouwen met een gemiddeld gewicht en dat onelegante professoren betere beoordelingen krijgen van hun studenten.

Er kan te veel van het goede zijn. Zoals Dan Ondrack, professor aan de Universiteit van Toronto, aan The Toronto Star vertelde, is er een “Boopsey”-effect – als vrouwen te mooi zijn, gaan mensen ervan uit dat ze leeghoofden zijn.

Niemand lijkt zeker te weten of bazen mensen discrimineren omdat ze minder aantrekkelijk zijn, of dat aantrekkelijker mensen meer eigenwaarde en sociale finesse ontwikkelen.

Maar één ding is zeker. Het is moeilijk om eigenwaarde te ontwikkelen als je uit de supermarktkar richting de rotisserie oven raast.