Dit is een seizoen geweest waarin mijn hart zwaar is geweest. Ik weet waar het vandaan komt. Ik heb een nichtje dat op veel te jonge leeftijd te maken heeft met een levensbedreigende ziekte. Ik heb vrienden en collega’s die in de modder van hun eigen ziektes, trauma’s en moeilijke situaties lopen. Ik voel het gewicht van wat zij doormaken, en mijn hart is zwaar van verdriet om wat zij meemaken.
En dan is er nog het dagelijkse nieuws, en de onophoudelijke golf van menselijk lijden: orkanen die gemeenschappen hebben verwoest en, op 2 oktober, een massale schietpartij waarbij een eenvoudig concertuitje 10 minuten van terreur werd en een gebeurtenis van leven en dood. Hoe houdt men de pijn van de wereld vast zonder er hard voor te worden of erdoor overweldigd te worden? En alsof dat nog niet genoeg is, vindt dit alles plaats in de context van de vrij zwevende angst die ons land en onze denominatie op dit moment is. Wat zal er van ons worden? In het midden van verdeeldheid en debat en duellerende blogs en tweets, is het gemakkelijk om verstrikt te raken in het drama. We weten niet wat de toekomst zal brengen, en het is moeilijk plannen te maken en voorbereidingen te treffen als de grond zo onzeker en onvoorspelbaar is.
Laat me daarom een korte omweg maken. Een van de dingen die ik in mijn eigen leven heb gemerkt is dat wanneer ik slaapgebrek heb, ik emotioneler ben, ongeduldiger, en minder goed in staat ben om met uitdagende situaties om te gaan. Het is mij opgevallen dat onze huidige tijd mij het gevoel geeft dat ik in een constante slaaptekort leef. Hoeveel kunnen we verdragen? En zonder rust en uitstel is onze veerkracht uitgeput. En daarom, als ik te maken heb met de dingen die komen in het leven, zoals verlies en ziekte en rouw, is mijn zware hart nog zwaarder. En mijn roep wordt: Hoe lang, Heer, hoe lang?

Laat uw hart niet ongerust zijn. Gij gelooft in God; gelooft ook in mij… Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u. Ik geef u niet wat de wereld u geeft… Laat uw hart niet onrustig zijn en wees niet bang. -Johannes 14 (NIV)

Deze woorden zijn bekend – ze worden vaak voorgelezen bij begrafenissen. Ze klinken mooi, nietwaar? Maar suggereert Jezus werkelijk dat we nooit een bezwaard hart mogen hebben? Ik geloof dat er een fundamenteel verschil is tussen een zwaar hart en een bedroefd hart. Droefheid is een normaal onderdeel van het menselijk bestaan. Als we ons hart openstellen voor mensen en de wereld, maken we ons hart kwetsbaar. Het kan gebroken worden. Het zal het gewicht van verdriet voelen. Het zal ook de sprongen van vreugde ervaren, en barsten van liefde. Dit is wat ons menselijk maakt, en verbonden en zorgzaam. Het is hoe we samen onze weg vooruit vinden, als we bereid zijn ons hart voor elkaar te openen. Een zwaar hart is een hart dat bereid is de diepte in te gaan en erop te vertrouwen dat God er middenin zal zijn.
Een bewogen hart is een hart dat nooit vreugde of hoop lijkt te kunnen vinden en in wanhoop is blijven steken. Het leidt ons naar een plaats van angst waar we niet bereid zijn om ons open te stellen voor de rommelige emoties van het leven, om een ander de hand te reiken, of om risico’s te nemen. Een verontrust hart is er een dat niet langer het gevoel heeft dat God aanwezig is en niet langer kan zien dat de dingen ooit anders zullen zijn dan ze nu zijn.
Dus wat doe ik als mijn hart zwaar is en ik het gevoel heb dat het naar die plaats gaat waar het verontrust raakt en ik wanhopig behoefte heb aan verbinding met de vrede die Jezus belooft? Ik maak een wandeling, bij voorkeur in het bos of aan het water. Als ik wandel, kan ik ademen. Ik open mijn ogen voor de schoonheid die om me heen is. Ik raak verbonden met de lange boog van Gods schepping, en ik herinner me dat dit – wat ik ook ervaar – kortstondig is en niet het hele verhaal. Er is meer. Veel meer. Mary Oliver’s gedicht “When I Am Among the Trees” is mijn gedicht geworden. Luister er hier naar.
Het spreekt tot mijn leven. Daarvoor zijn we in de wereld gekomen: om zacht te gaan, om vervuld te zijn van licht, en om te stralen. Dus, mijn vrienden, in dit seizoen van zware harten, doe rustig aan. Wees lief voor jezelf en voor elkaar. Ga wandelen om vervuld te worden van de fundamentele goedheid van de schepping en het leven. En te midden van een onbegrijpelijke tragedie, geef niet toe aan de duisternis. Durf te stralen.
Toen ik onlangs niet meer naar het nieuws kon luisteren, mijn hart overweldigd voelde worden, en me hulpeloos voelde omdat ik niet wist wat ik moest doen om een verschil te maken, heb ik een deken ingepakt die gebreid was door enkele trouwe United Methodists die in God en de kracht van het gebed geloven, en die naar mijn nichtje opgestuurd. Een klein, eenvoudig ding. Het is misschien niet veel, maar ik moest iets doen. En dit was het enige wat ik op dat moment kon doen.
Ik geloof dat we op deze manier schitteren: als we niet opgeven of toegeven, als we doen wat we kunnen doen, hoe groot of klein ook. En daardoor wordt ons hart een beetje lichter, en misschien, heel misschien, verlichten we onderweg het hart van een ander. En proeven we opnieuw de vrede waarvan we weten dat die van God komt. Moge het zo zijn.
Rev. Cindy Gregorson is directeur bedieningen van de Jaarconferentie van Minnesota van de Verenigde Methodistische Kerk.