Onderzoekers zijn het er meestal over eens dat de mens in de Amerika’s is aangekomen via Beringia – het gebied dat delen van het huidige Oost-Azië en Noord-Amerika omvat, verbonden door wat de Bering Land Bridge was. Maar de wetenschappers moeten vertrouwen op conclusies uit zowel archeologische als genomische gegevens om erachter te komen hoe en wanneer deze migratie plaatsvond.

“Dit zijn pas de op één na oudste menselijke resten in de Nieuwe Wereld waarbij we deze volledige nucleaire genomische analyse hebben, dus dit is echt een soort van nieuw terrein,” legt coauteur Ben Potter uit, een archeoloog aan de Universiteit van Alaska Fairbanks. “Bij archeologie hebben we stukjes achtergelaten detritus. We krijgen aanwijzingen waarmee we inferentiële argumenten kunnen opbouwen op een forensische manier. Alleen al het feit dat we deze menselijke resten hebben, opent verbazingwekkende vensters” in het leven van deze mensen, voegt hij eraan toe.

Geneticus en co-auteur Eske Willerslev van het Natuurhistorisch Museum van Denemarken en collega’s hebben het genoom van USR1 gesequeneerd, maar waren niet in staat om het volledige genoom van de tweede zuigeling, Ye?kaanenh T’eede Gaay (Dawn Twilight Child-girl) of USR2, die jonger was dan USR1 en waarschijnlijk doodgeboren of te vroeg geboren was.

Genomische vergelijkingen suggereren dat USR1 en USR2 verwant waren – waarschijnlijk neef en nicht – en dat het genoom van USR1 het nauwst verwant is met hedendaagse inheemse Amerikaanse genomen. De onderzoekers leiden hieruit af dat USR1 deel uitmaakt van een unieke populatie die zij Ancient Beringians noemen, die afstammen van dezelfde voorouders, maar tussen 18.000 en 22.000 jaar geleden stopten met interactie en het delen van DNA met de populaties van andere Native Americans. Genetische analyse van de verhoudingen van componenten van het USR1-genoom die worden gedeeld met inheemse Amerikanen, Siberiërs en Oost-Aziaten toonde ook aan dat een enkele stichtende populatie van alle inheemse Amerikanen zich tussen ongeveer 25.000 en 36.000 jaar geleden geleidelijk afsplitste van Oost-Aziatische voorouders.

Leden van het archeologieteam kijken toe terwijl professoren Ben Potter en Josh Reuther van de University of Alaska Fairbanks opgravingen verrichten op de Upward Sun River-site.UAF FOTO COURTESY OF BEN POTTER

Het lopende werk in Potters groep richt zich op het onderzoeken van meerdere aspecten van hoe de Ancient Beringians leefden, waaronder veranderingen in hun dieet in de loop der tijd, hoe ze planten gebruikten en hoe ze zich organiseerden. “Zelden krijgen we de kans om te onderzoeken wat we dachten te weten met betere informatie over populaties en misschien wat inzichten in beweging, migratie en algemene aanpassing,” zegt hij.

Deze studie “zal beginnen met het opzetten van een aantal geweldige modellen voor het begrijpen van stichtende populaties van First Nations volken hier in Noord-Amerika,” zegt Cynthia Zutter, een antropoloog aan de MacEwan Universiteit in Alberta, Canada, die niet betrokken was bij het werk. Een inherente beperking is het gebrek aan monsters, legt ze uit, maar hoewel deze bevindingen gebaseerd zijn op slechts twee individuen, hebben ze niettemin implicaties voor de beweging en levensduur van verschillende groepen inheemse volken in Beringia.

“We hebben meer monsters nodig,” beaamt Texas A&M archeoloog Kelly Graf, die niet deelnam aan het werk. “We proberen allemaal over populaties te oordelen op basis van één individu uit die populatie,” zegt ze, “maar één persoon in een populatie vertegenwoordigt geenszins de volledige genetische samenstelling van die groep. Het is problematisch, maar er is veel gebied dat moet worden verkend. Het gaat wat echte inspanning kosten om het te doen, maar we blijven het proberen.”

J.V. Moreno-Mayar e.a., “Terminal Pleistocene Alaskan genome reveals first founding population of Native Americans,” Nature, doi:10.1038/nature25173, 2017.