Je zou denken dat als een artiest eenmaal de duizelingwekkende hoogte heeft bereikt van het hebben van hun nummers in de hitlijsten, dat ze zouden streven naar perfectie.

Wat het des te erger maakt dat de solo’s die hier staan niet zijn gespeeld door een tiener die Stairway To Heaven in de plaatselijke gitaarwinkel vermorzelt, maar artiesten die hun leven lang muziek hebben gespeeld en er hun brood mee hebben verdiend en die geen andere taak hebben gehad dan de beste te zijn in wat ze doen.

19 van de beste gitaarsolo’s aller tijden

Ze hebben geen enkele reden om te zuigen.

Het lijkt er echter op dat deze mensen de studio ingaan en precies dat doen, en vervolgens de resultaten presenteren aan een wereldwijde muziekgemeenschap om te worden beluisterd en kritisch te worden bekeken.

Hier zijn slechts zeven van de overtreders, ook al zijn er ontelbaar meer…

1 – The Beatles – Get Back – John Lennon

Dit nummer had kunnen worden vernoemd naar het aantal keren dat de producer John Lennon had moeten vertellen dat hij terug de studio in moest gaan om nog een take te doen, maar in plaats daarvan sprak hij de woorden: ‘Ja, mooie, we hebben het op die take.’

The Beatles hadden het allemaal.

Er zat zoveel genialiteit en talent in die band. Tijdens de opnamesessies van Get Back had hun gebruikelijke leadgitarist George Harrison de band echter tijdelijk verlaten.

Enter stage right John Lennon, om te proberen de teugels in handen te nemen en wat…interessant…fretwerk te produceren.

Meer: Chris Martin vast een dag per week omdat hij denkt dat zijn muziek er beter van wordt…

Het klinkt alsof Lennon vlak voor het opnemen van de solo de keuze had uit verschillende gitaren waarop hij zijn melodische overpeinzingen kwijt kon, en in plaats van naar de Gibson te grijpen, greep hij naar de gitaar uit de Fisher Price-catalogus waarop hij deze slecht uitgevoerde solo opnam.

De enige andere reden die ik kan bedenken voor Lennon om zo’n slechte solo te spelen zou zijn dat, aangezien het een McCartney compositie was (ondanks dat Lennon-McCartney als credits had) Lennon wist wat een slecht nummer het was en dus op een slimme manier de spot dreef met een maffe, cartooneske solo die het muzikale equivalent zou zijn van urineren over zijn hele vreugdevuur.

Ik hoop dat het de laatste was.

2 – The Beastie Boys – (You Gotta Fight) For Your Right (To Party) – Kerry King*

Een deel van mij denkt dat deze solo een parodie moet zijn gezien de aard van de band.

Maar ik zou toch graag denken dat Kerry King in de studio zat en zijn hart legde in elke noot die je hoort. Als gevolg hiervan ben ik er 99,9% zeker van dat dit, buiten alle redelijke twijfel, de meest abominabele hondendrol van een solo is die ooit op een nummer is gespeeld dat in de hitlijsten is verschenen.

Ever.

Als het een parodie is, dan is het briljant in zijn uitvoering.

Ondanks dat dit het nummer is waarmee de band op MTV doorbrak, lijkt het erop dat iedereen het sindsdien heeft verstoten. Uitgebracht in 1986, stopte de band met het uitvoeren van het nummer in 1987 met het argument dat het een nieuwigheidssong was, niet kenmerkend voor hun werk.

Dit, gepaard met het feit dat de muziek klinkt alsof het is opgenomen door een band die slechts één keer heeft geoefend, maakt het gemakkelijk te zien waarom ze die beslissing namen.

MORE : You can soon listen to YouTube music without the ads or naff videos

Even de regisseur van de videoclip, Ric Menello, wees Rick Rubins oorspronkelijke verzoek om de video te regisseren af, en stemde er uiteindelijk alleen mee in als Adam Dubin, toen net afgestudeerd aan de filmschool, mee zou regisseren zodat ze de schuld konden delen als het flopte.

* op het moment van publiceren kon ik geen bron vinden van de gitarist, maar sindsdien is er door veel boze volwassenen op gewezen dat de gitarist Kerry King was.

Ik dacht dat hij alleen op het nummer ‘No Sleep Till Brooklyn’ had gespeeld maar het blijkt dat hij ook op dit nummer heeft meegespeeld.

Dit komt toevallig goed uit, want ik wilde oorspronkelijk een Slayer nummer in deze lijst opnemen. Twee vliegen in één klap.

3 – Rihanna – California King Bed – Alex Delicata

Met Nuno Bettencourt als Rihanna’s live gitarist, vraag je je af waarom ze hem er niet bij hebben gehaald om de gitaarpartijen op te nemen.

Dit is toch een enorm nummer, dat akoestisch begint en verandert in een epische power ballad met stijgende melodieën.

Rihanna’s stem is perfect op het als ze de grote, hoge noten raakt als het nummer opbouwt.

MORE : Hier is Kanye West die een indrukwekkende freestyle geeft op de leeftijd van slechts 12

Over het geheel genomen is de productie top, zoals je zou verwachten van elk Rihanna nummer, dus het is een wonder dan, hoe ze erin geslaagd zijn om de elektrische gitaren zo slecht te laten klinken.

Misschien waren de producers aan het lunchen of hadden ze coke en moest Alex de gitaren zelf opnemen en produceren.

Het gitaargeluid is zwak, bruisend en hard, terwijl de noten zelf zo statisch en levenloos worden gespeeld dat het de kwaliteit van het nummer aantast.

De solo zelf klinkt alsof iemand probeert de gitaar uit zijn handen te rukken terwijl hij hem speelt.

Als dat maar zo was.

4 – Arctic Monkeys – I Bet That You Look Good On The Dancefloor – Alex Turner

Wanneer Alex Turner niet elk half jaar zijn accent verandert tussen Liverpudlian, Amerikaans of Elvis, (ook al schreef hij de tekst van Fake Tales Of San Francisco…Werk die eens uit) schrijft hij meestal briljante liedjes en teksten.

Iemand had hem erop moeten wijzen dat dit zijn forte is en niet lead gitaar.

Dit is een van hun handelsmerken geworden, maar het wordt enigszins bezoedeld door de niet één, maar twee verschrikkelijke solo’s die erin worden gespeeld, die klinken alsof ze zijn gespeeld als een improvisatie-oefening door een complete beginner die de pentatonische mineur toonladder voor het eerst leert.

Je zou kunnen aanvoeren dat hij jong was toen hij ze opnam.

Hoe dan ook, met slechte bocht na slechte bocht, gekoppeld aan een aantal steriele pentatonische licks, zou het de band hebben moeten doen denken, ‘Eigenlijk maat, gitaarsolo’s zijn niet echt waar we voor gaan, of wel? Misschien moeten we ze weglaten?’

Het enige wat ik nu hoop is dat wanneer AM hun volgende album uitbrengt, Turner al zijn pers interviews in een Zuid-Afrikaans accent doet.

5 – Van Halen – Jump – Eddie Van Halen

Eddie Van Halen wordt beschouwd als een van de grootste en invloedrijkste gitaristen ter wereld, dus het is onbegrijpelijk waarom hij heeft besloten om zo’n nietszeggende, saaie solo in een van de populairste nummers ooit geschreven op band vast te leggen.

De gitaarsolo is, in tegenstelling tot zijn keyboard solo, een kakofonisch wrak van banale, geknepen harmonischen en tweehandig getikte rukkerij, beroofd van zowel melodie als smaak.

Het mag dan technisch briljant zijn en moeilijk om te spelen, maar dit is een perfect voorbeeld van waarom mensen terugkijken op gitaarsolo’s als saai en niets meer dan pronken.

Het is totaal irrelevant voor de rest van het nummer en voegt er niets aan toe.

Het enige wat deze solo doet is me narcolepsie bezorgen telkens als het op de radio komt.

6 – Metallica – Meeste nummers eigenlijk – Kirk Hammett

Als je dit leest als een nieuwe Metallica fan of een fan van vroeger, zul je ongetwijfeld in een scheldkanonnade richting mij beginnen, zeggende dat ik jack shit weet over muziek en wie ben ik om dit te zeggen.

Als ritmegitarist en als creatieve kracht met zijn ideeën binnen Metallica, heb ik enorm veel respect voor hem… maar hij heeft alle tijd en geld van de wereld om zijn vak bij te schaven dus er is geen excuus voor zijn lead spel.

En de laatste jaren heeft zijn leadspel een wending genomen.

Hammetts beste prestatie is wanneer hij niet probeert flitsend te zijn, d.w.z. de cleane solo aan het begin van One (hoewel al zijn solo’s in dat nummer beesten zijn, maar er zijn altijd uitzonderingen op de regels, kinderen!).

Maar over het algemeen lijkt het erop dat Hammett de laatste 30 jaar is blijven steken in de ‘ik-ben-veertien-jaar-en-ben-net-begonnen-met-spelen’-fase van het gebruik van ladingen distortion en het zwaar overdrijven met het wah-pedaal.

Je weet hoe die clips op YouTube rondgaan van geïsoleerde zangtracks van Freddie Mercury of Steve Perry, en dat die verbluffend goed zijn?

Wel, laten we zeggen dat als je Hammetts gitaarwerk op dezelfde manier geïsoleerd zou horen, zonder studio-effecten, je van alles en nog wat naar je speakers zou gooien om het te laten stoppen.

Hoewel het niet alleen de schuld van de arme Kirk is.

De rest van de band en hun producer hebben de schuld voor het uitroepen van de zin, ‘Yeah, you nailed it that time, Kirk!’ telkens als hij een solo opneemt.

7 – Poison – Every Rose Has Its Thorn – C. C. DeVille

Als Justin Bieber maar één noot op gitaar zou kunnen spelen, zou DeVille hem op een gitaarfenomeen doen lijken.

Hier laat C. C. horen hoe je een liedje vermoordt en gitaar speelt als een 7-jarige met een aangeboren angst voor snaren.

Het klinkt alsof DeVille de studio is ingegaan gewapend met de enige vier licks die hij kan spelen en ze achter elkaar heeft gespeeld zonder na te denken over hoe ze op een melodieuze manier met elkaar in verband zouden kunnen worden gebracht.

Dan is er nog de beledigende gitaartoon en de schrijnende, off-pitch bends.

Rockgod Ronnie James Dio, toen hem ooit werd gevraagd: ‘What killed Metal?antwoordde hij simpelweg: ‘Poison’.

En hij had gelijk.

Niet alleen liepen ze rond in make-up met belachelijke kleren en haar, maar ze gaven de wereld ook twee van de slechtste nummers ooit geschreven in Unskinny Bop en Every Rose Has Its Thorn, en ze waren ook verantwoordelijk voor het afschuwelijke subgenre, Glam Metal, wat betekent dat iedereen die niets van muziek weet, denkt dat ALLE rockbands in de jaren ’80 op Poison leken.