Toen ze grote menigten toesprak tijdens de verkiezingscampagnes of toen ze zo elegant stond toen haar man tot president werd verkozen, leek Michelle Obama het podium volledig te beheersen.

Maar achter deze krachtige persoonlijkheid ging een gewone vrouw schuil die nooit had gedacht dat ze de First Lady van Amerika zou worden. In feite heeft ze dit allemaal nooit gewild. Alles wat ze ooit wilde was een gelukkig gezin in een huis met een vloot aan trappen binnen! Een huis met 132 kamers verdeeld over zes verdiepingen was nooit in haar dromen geweest. “Omdat ik zwart en in de South Side was opgegroeid, had ik weinig vertrouwen in de politiek,” schrijft ze in haar memoires, Becoming (Penguin Random House).

Hoewel ze een enorm vertrouwen had in de capaciteiten van haar man, was ze er altijd huiverig voor dat hij in de politiek zou gaan. Als toegewijde, ervaren advocaten die met verschillende non-profits werkten, geloofde zij dat je niet in de politiek hoefde om veranderingen in de maatschappij te bewerkstelligen. Bovendien wilde ze dat hij bij haar en hun baby’s zou zijn. Ook had ze nooit gedacht dat een zwarte man ooit POTUS (President van de Verenigde Staten) zou kunnen worden.

En dus stemde ze er aanvankelijk alleen maar mee in om hem te steunen, omdat ze dacht dat dat de beste manier was om het dwaze idee van haar man “uit de weg te ruimen”.

Toen ze verder gingen op hun reis, verbaasde de reactie van Amerika haar. Volledig betrokken bij haar man in campagnes, hield ze nog steeds haar voeten op de grond. “Ik had de meisjes voorbereid op dit volgende deel van de nacht, door uit te leggen dat of papa nu won of verloor, we een groot luidruchtig feest in een park zouden houden,” schrijft ze over de avond van de verkiezingsuitslag.

En toen het onvoorstelbare gebeurde, leek ze zo kalm als een duif. Maar van binnen was ze nog steeds die gewone vrouw die niet kon geloven dat Stevie Wonder, haar jeugd popidool, haar bij haar voornaam aansprak. Ze vond het geweldig om Beyonce (“real life Beyonce,” schrijft ze) en Oprah Winfrey te ontmoeten, met wie ze later goede vriendinnen werd. Ze was nerveus over de nieuwe rol en het leven.

Zij maakte zich zorgen over haar dochters. Toch wilde ze een impact maken met haar nieuwe benoeming als FLOTUS (First Lady of the United States), die ze van 2009 tot 2017 zou bekleden.

Becoming gaat niet over hoe Barack Obama de 44e president van de VS werd. Het is niet alleen een verhaal over hoe een gewoon iemand zonder achtergrond in de politiek geschiedenis schreef. Het is niet alleen het buitengewone verhaal van een gewone zwarte vrouw. Het is veel meer dan dat.

Het is, naar mijn mening, veel boeken verpakt in één. Hier is waarom je het zou moeten lezen.

Lessen in Ouderschap

Het boek is verdeeld in drie delen. In het eerste deel vertelt Michelle hoe haar jeugd haar persoonlijkheid heeft gevormd. Over de rol van haar moeder schrijft ze: “Ze hield consequent van ons, Craig en mij, maar we werden niet te veel gemanaged. Haar doel was om ons de wereld in te duwen. Ik voed geen baby’s op’, zei ze tegen ons. Ik voed volwassenen op. Zij en mijn vader gaven richtlijnen in plaats van regels. Dat betekende dat we als tieners nooit een avondklok hadden. In plaats daarvan vroegen ze: ‘Wat is een redelijke tijd dat je thuis bent?’ En dan vertrouwden ze erop dat we ons aan ons woord hielden.” Er staan briljante opvoedkundige juweeltjes als deze in het boek.

Tips voor een succesvolle relatie

Werkend bij een advocatenkantoor, werd Michelle eens gevraagd om een nieuwkomer met een vreemde naam te begeleiden. Het hele kantoor had het over deze knappe jongen met “uitzonderlijke geloofsbrieven”. Maar Michelle was niet onder de indruk. Deze jongen met de vreemde naam Barack wist haar al voor de kennismaking af te schrikken door modieus te laat op het werk te verschijnen. En toen ze hem mee uit lunchen nam, zoals de gewoonte was voor zomervriendinnen om hen op hun gemak te stellen, “stak hij aan het eind van de lunch ontstellend genoeg een sigaret op, wat genoeg zou zijn geweest om elke interesse te doen verdwijnen, als ik die al had gehad.”

Hoewel zijn openhartigheid en slimheid haar al snel over de streep trokken. Ze werden goede vrienden op het werk en praatten urenlang wanneer ze maar konden. Hoe deze prachtige vriendschap overging in een romance en uiteindelijk leidde tot hun huwelijk is prachtig beschreven.

Terwijl alles goed ging, werd hun relatie wankel toen Barack besloot de politiek in te gaan. Zo erg zelfs dat ze naar een consulent moesten. De problemen in hun huwelijk zijn iets waar de meeste vrouwen zich in kunnen vinden.

Hun chemie samen – voor iedereen te zien in interviews, foto’s en video’s – is het materiaal van relatie doelen. Het lijkt allemaal vlekkeloos. Maar Michelles eerlijkheid over de alledaagse problemen in hun huwelijk maakt dit boek tot een must-read voor iedereen.

Celebrating Womanhood

Michelle vertelt openhartig over de voors en tegens van het vrouw-zijn in een mannenwereld. De meeste vrouwen die ik ken zouden zich kunnen identificeren met de frustratie die zij voelde toen haar leven veranderde in het proces van moeder worden – en daarna – terwijl er voor haar man niets leek te zijn veranderd. “Misschien voelde ik toen een eerste vonk van wrok over politiek en Barack’s onwankelbare toewijding aan het werk. Of misschien voelde ik gewoon de acute last van het vrouw zijn.

Ik voelde al dat de opofferingen meer de mijne dan de zijne zouden zijn. In de komende weken zou hij zijn gewone werk doen, terwijl ik dagelijks echo’s zou laten maken. Niets van dit alles was zijn schuld, maar het was ook niet gelijk, en voor elke vrouw die leeft volgens de mantra dat gelijkheid belangrijk is, kan dit een beetje verwarrend zijn,” schrijft ze. Ze uit haar verdriet over het feit dat ze niet op natuurlijke wijze zwanger kon worden en vervolgens een IVF-behandeling onderging.

Mijn favoriete deel van het boek is wanneer ze later de trots beschrijft die ze voelde bij het in staat zijn om een leven voort te brengen en het proces te ervaren, wetende dat een man dat nooit kan voelen.

Anther thing I love is how she talks about the importance of the circle of girl pals in every woman’s life. Ze vertelt hoe sterke vrouwen in haar leven haar hebben gesteund en beïnvloed. Ze vertelt dat ze de tijd nam om haar kring te ontmoeten wanneer ze maar kon en hoe dat haar hielp, vooral in de nieuwe fase van het moederschap. Dit is iets waar alle onafhankelijke, vrijgevochten vrouwen het mee eens zouden zijn.

Story of Hope

Michelle was er bijna zeker van dat haar man geen kans maakte om POTUS te worden, maar steunde hem toch omdat hij dat ambieerde. Op het einde laat het verhaal je achter met hoop dat alles mogelijk is. “Er hangen nu portretten van mij en Barack in de National Portrait Gallery in Washington, een feit dat ons beiden nederig maakt. Ik betwijfel of iemand die kijkt naar onze jeugd, onze omstandigheden, ooit zou hebben voorspeld dat we in die zalen zouden belanden… Als wij erbij horen, dan kunnen vele anderen dat ook,” schrijft ze.

Haar openhartigheid maakt dit boek tot een schat. Je kunt je op zoveel niveaus met haar identificeren, dat je tegen het einde het gevoel hebt dat je haar echt kent en waarschijnlijk bevriend bent met Michelle Obama.

Voor het eerst gepubliceerd in eShe magazine