De voorrondes werden gehouden in verschillende delen van Kasane, Botswana, zoals de golfbaan en de warmwaterbronnen. Per ronde konden de deelnemers maximaal 42 punten behalen. De puntentelling werkte hetzelfde als in het voorgaande jaar, maar niet in de voorgaande jaren; in het laatste onderdeel van de heats kregen de Atlas Stones dubbele punten. De beste twee van elke voorronde kwalificeerden zich voor de grote finale. In elke voorronde werden zes onderdelen gekozen uit de volgende onderdelen: Loading Race, Hercules Hold, Truck Pull, Squat Lift, Dumbbell Press, Atlas Stones, Viking Press, en Keg Toss.

Heat 1Edit

#	Naam	Nationaliteit	Pts
1	Martins Licis	Verenigde Staten	38
2	Matjaz Belsak	Slovenië	30
3	Luke Stoltman	Verenigd Koninkrijk	22
4	Mark Felix	Verenigd Koninkrijk	22
5	Johannes Arsjo	Zweden	15 (Inj)
6	Robert Oberst	Verenigde Staten	7 (Inj)

Heat 1 telde drie voormalige finalisten (Arsjo, Felix en Oberst) en drie jonge aspiranten (Belsak, Licis en Stoltman), waarvan de laatste twee debutanten waren.

Het grote podium was niet intimiderend voor Martins Licis, de Amerikaan liep uit naar een voorsprong in de Loading Race, door drie vaten te halen in 41.01 seconden. Belsak was tweede, Arsjo derde, terwijl Oberst een biceps scheurde. De grote OB nam het voortouw in de Hercules Hold, waarbij hij de pilaren vasthield in 42,91 seconden. Mark Felix, laatste in het eerste onderdeel, verbrijzelde dat cijfer en won met 15 seconden, tot grote vreugde van het lokale publiek. Oberst moest opgeven vanwege zijn blessure. Een van de favorieten in de voorronde, Johannes Arsjo, leverde uiteindelijk zijn prestatie in de Fingal Fingers, door als enige man alle vijf de flips te halen. Licis behaalde opnieuw goede punten met een tweede plaats, en hij leidde de manche na drie onderdelen met 15 punten. Arsjo en Belsak stonden tweede met 11 punten.

De squat lift was de volgende, en Johannes Arsjo was vastbesloten om een goede score neer te zetten. Zijn quadriceps begaven het echter na drie reps, waardoor hij zich uit de wedstrijd moest terugtrekken. Belsak kwam vervolgens tot vijf, maar Licis squatte zich een weg naar zeven reps en de overwinning, vierend met het gewicht nog op zijn rug. Slechts vier mannen namen deel aan de Dumbbell Press, en Belsak viel die aan. De Sloveense krachtpatser haalde tien herhalingen, terwijl Licis er zes haalde. Belsaks score betekende een World’s Strongest Man record met een 100 kg halter. De Atlas Stones deden er niet veel toe, maar Licis voerde een show op voor de fans door alle vijf de stenen omhoog te krijgen. De Amerikaanse nieuweling won de ronde, Belsak werd tweede. Beide mannen gaan door naar hun eerste finaleplaats in hun carrière.

Heat 2Edit

#	Naam	Nationaliteit	Pts
1	Eddie Hall	Verenigd Koninkrijk	36.5
2	Grzegorz Szymański	Polen	31.5
3	Adam Bishop	Verenigd Koninkrijk	30
4	Nick Best	Verenigde Staten	24
5	Jon Olav Granli	Noorwegen	13.5
6	Jon Lane	Verenigde Staten	10.5

Heat 2 bevatte een favoriet voor de titel, Eddie Hall, evenals 2010 finalist Nick Best. Grzegorz Szymanski en Adam Bishop probeerden hun eerste finale te halen, terwijl Jon Olav Granli en Jon Lane rookies waren. Lane, oorspronkelijk een reserve, was opgestapt om Frank Okalome uit Nigeria te vervangen.

De heat begon met een ramp voor Eddie Hall, die twee vingers ontwrichtte tijdens de training voor de Barrel Loading Race. De organisatoren besloten om de mannen van heat 2 in plaats daarvan zakken te laten laden, maar dat hielp de Engelsman niet veel. Hij werd slechts vierde, terwijl Szymanski Bishop 0,15 seconde voorbleef voor de overwinning. Ook de Truck Pull kende een nipt resultaat, waarbij Hall Szymanski met minder dan een seconde versloeg. Nick Best pakte nog een derde plaats in dat onderdeel. De Keg Toss voor de hoogte volgde, en Hall had het al vroeg moeilijk en kwam tot een gelijkspel met Best. Beide mannen haalden 6 meter. Bishop en Szymanski, ondertussen, evenaarden elkaar worp voor worp, en kozen voor een gelijkspel nadat beiden 7 meter hadden gehaald. Szymanski’s consistentie gaf hem de leiding halverwege, met 16,5 punten. Bishop en Hall stonden gelijk met 12,5 punten, terwijl Best niet ver achter lag met 11,5 punten.

De volgende stap was de Deadlift voor herhalingen. Nick Best, die eindelijk van zijn rugproblemen af is, haalde een solide 12 reps, terwijl Szymanski er 9 haalde. Jon Lane zette een tandje bij en haalde een indrukwekkende zes reps. De twee Britten namen het vervolgens tegen elkaar op, en Eddie Hall wist wat hem te doen stond. Hij bleef zijn landgenoot één rep voor en versloeg Bishop met 13 tegen 12 reps. In de Viking Press brak Jon Olav Granli eindelijk door door zes reps te halen. Hij versloeg Szymanski (vijf), Bishop (drie), Best (twee), en Lane (geen). Dat was echter geen partij voor de schouderkracht van Eddie Hall, The Beast kreeg het gewicht negen keer boven het hoofd.

Deze resultaten betekenden dat Hall na vijf onderdelen, Szymanski met één punt voorbleef. Bishop stond 3,5 punt achter op de Pool, met Best 5,5 punt achter hem. Bishop moest Szymanski dus met twee plaatsen verslaan in de Atlas Stones (die dubbele punten waard zijn), terwijl Best de Pool met drie plaatsen moest verslaan. Dit plan kwam er niet voor de man uit Nevada, want Bishop kreeg vier stenen omhoog in 29,85 seconden. Helaas kwam nummer vijf net te kort voor hem. Eddie Hall vernietigde de eerste vier stenen en won de wedstrijd, terwijl Szymanski zich opmaakte voor nummer vier. De Poolse mededinger stopte de klok op 33.78 voor vier, waardoor hij Bishop voorbleef. Dit was een derde finale voor Hall, en een eerste voor Szymanski.

Heat 3Edit

#	Naam	Nationaliteit	Pts
1	Hafþór Júlíus Björnsson	IJsland	40
2	Konstantine Janashia	Georgië	29
3	Terry Hollands	Verenigd Koninkrijk	27
4	Johnny Hansson	Zweden	20
5	Derek Devaughan	Verenigd Koninkrijk	17.5
6	Colm Woulfe	Nieuw Zeeland	12.5

Heat 3 bevatte vier rookie deelnemers, samen met twee veteranen. Deze twee, Hafthor Bjornsson uit IJsland en Terry Hollands uit Groot-Brittannië, hadden samen 14 finaleplaatsen en zes podiumplaatsen behaald voordat ze in Botswana aankwamen. Zij waren dus de favorieten om de heat te overleven. Een interessant feit is dat alle atleten in de groep 196 cm of langer waren, de kortste man was Colm Woulfe.

Het eerste onderdeel, de Loading Race, won Bjornsson gemakkelijk, 26 seconden sneller dan zijn naaste rivaal, Derek DeVaughan. De Amerikaan versloeg Johnny Hansson uit Zweden met 5 seconden, terwijl Terry Hollands, vechtend tegen een ziekte, op de 4e plaats eindigde. In het volgende onderdeel, Fingal’s Fingers, scoorde Hansson opnieuw goed door alle vijf de cilinders in 50,52 seconden af te leggen. Deze prestatie zette Bjornsson onder druk, maar de Berg leverde zijn prestatie door het parcours af te leggen in 44,15 seconden voor de overwinning. Konstantine Janashia was de snelste op vier vingers voor de 3e plaats, met Hollands weer als 4e. De derde discipline was de Keg Toss voor maximale hoogte. Derek DeVaughan faalde al vroeg, terwijl de sterke 6,5 meter van Colm Woulfe hem slechts de 5e plaats opleverde. Hollands haalde met 6,75 meter net de tweede plaats met debutanten Janashia en Hansson, maar Thor was weer eens niet te stoppen. Zijn worp op de lat van 7 meter was ruimschoots foutloos, en hij ging voor zijn eigen wereldrecord, dat hij verbrak met een afstand van 7,15 meter. Na drie onderdelen had Bjornsson een perfecte score van 18 punten, met Johnny Hansson als tweede met 13. Terry Hollands, verrassend, stond derde met Konstantine Janashia, beide met 10 punten.

Oefening 4 was de Auto Deadlift, en hier ging het mis voor Johnny Hansson, de Zweed kreeg slechts twee reps. The Mountain stopte bij zes, wetende dat het genoeg zou zijn voor goede punten, maar het echte verhaal was het duel tussen Janashia en Hollands. De Georgian Bull maakte de eerste lifts snel en bleef de Engelsman één rep voor en won het evenement met 10 reps tegen 9. Plotseling was Janashia nu in een positie om de finale te halen. Hij had 16 punten, terwijl Hollands er 15 had en Hansson 14. De Dumbbell Press was het voorlaatste onderdeel. Colm Woulfe en Derek DeVaughan stonden in de eerste twee op vier punten. Daarna waren Janashia en Hollands aan de beurt, waarbij de laatste een groot resultaat nodig had om druk uit te oefenen op de rookie uit Georgia. Het tegendeel gebeurde echter: Hollands had het moeilijk en eindigde met drie lifts, terwijl Janashia solide was en vijf reps haalde om de leiding te nemen. De laatste twee mannen waren de Scandinaviërs. Hansson, misschien aangetast door de hitte van Botswana, kreeg geen lift, maar Bjornsson was solide als altijd en kreeg de zes herhalingen die hij nodig had voor de overwinning. Bij het ingaan van de finale had Bjornsson 28 punten, Janashia was tweede met 21 en Hollands had 17.

De Atlas Stenen, die dubbele punten waard zijn, bepaalden opnieuw wie doorging naar de finale. Terwijl Hafthor Bjornsson slechts één steen hoefde te plaatsen om zich te kwalificeren, moest Terry Hollands Konstantine Janashia verslaan en hopen dat er iemand tussen hem en de Georgiër in glipte. Derek DeVaughan en Colm Woulfe kregen elk drie stenen omhoog, wat ons bij Hollands en Janashia bracht. De Brit haalde 24,84 seconden tegen 25,36 voor de Georgiër. De Georgiër was de eerste die zich vastlegde op nummer vijf, maar liet de bal vallen nadat hij hem bijna omhoog had gekregen. Hollands kwam ook dichtbij maar faalde op steen vijf, wat betekende dat hij iemand nodig had om vier stenen tussen de 24,84 en 25,36 seconden te tillen. De kans dat dit zou gebeuren was zeer klein, en het gebeurde ook niet. Bjornsson voltooide de vijf in 24,15 seconden, terwijl Hansson de vier stenen in iets minder dan 38 seconden binnenhaalde. Dit betekende dat Bjornsson zich natuurlijk kwalificeerde, terwijl Konstantine Janashia voor een van de grootste upsets in de geschiedenis van World’s Strongest Man zorgde door Terry Hollands, een negenvoudig finalist, in de voorrondes te verslaan.

Heat 4Edit

#	Naam	Nationaliteit	Pts
1	Jean-François Caron	Canada	36.5
2	Laurence Shahlaei	Verenigd Koninkrijk	31.5
3	Ari Gunnarsson	IJsland	24
4	Bryan Benzel	Verenigd Koninkrijk	20
5	Mikkel Leicht	Denemarken	20
6	Stan Carradine	Verenigde Staten	14

Heat 4 had twee duidelijke favorieten om de finale te halen. Laurence Shahlaei, pas gekroond tot Europa’s Sterkste Man, was een van hen, net als Jean-François Caron uit Canada, een drievoudig finalist. Vier rookies vormden de rest van de heat; Mikhail Shivlyakov, een finalist uit 2015, zou er bij zijn maar trok zich terug en werd vervangen door Stan Carradine.

In de Loading Race worstelde Shahlaei en eindigde helemaal onderaan als 5e, terwijl Caron de enige man was die het evenement voltooide. Ari Gunnarsson uit IJsland werd tweede. In de Hercules Hold, een klassieke test van grijpkracht, zette Carradine het tempo erin door een tijd van 41,68 seconden neer te zetten. Shahlaei versloeg de Amerikaan vervolgens met een seconde, maar Caron had het voordeel als laatste te gaan. De Frans-Canadees wist wat hij moest verslaan en deed dat met een voorsprong van 44 seconden en de overwinning. De Truck Pull was de volgende, en Shahlaei liet eindelijk zien waartoe hij in staat was, met een tijd van 41,66, terwijl Caron slechts een 43,60 kon produceren. Na drie onderdelen stond JF Caron bovenaan met 17 punten, Shahlaei tweede met 13, met Bryan Benzel op de derde plaats met 10.

Het was toen tijd voor de Squat Lift, en geen van de eerste vier mannen maakte een indruk toen Ari Gunnarsson de leiding nam met drie reps. Caron en Shahlaei besloten genoegen te nemen met een gelijkspel en elk 5,5 punten. Beiden kregen vier gemakkelijke reps voordat ze stopten. Onderdeel 5, de Dumbbell Press, was een echte strijd voor de Engelsman in de groep, want hij kon slechts twee reps uitvoeren. Dat leverde hem de laatste plaats op, terwijl Mikkel Leicht zich door zijn quadricepsblessure heen worstelde om het onderdeel met 8 reps te winnen. Gunnarsson was tweede met 6 reps. Dit betekende dat de IJslander weer in de race was en de strijd om de tweede plaats in de heat zou neerkomen op de Atlas Stones. Gunnarsson’s onervarenheid kwam hem echter duur te staan en hij kon slechts drie stenen omhoog krijgen, terwijl Shahlaei er vier omhoog kreeg in een snelle tijd en zo won van Caron. De twee veteranen zijn dus opnieuw door naar de finale.

Heat 5Edit

#	Naam	Nationaliteit	Pts
1	Brian Shaw	Verenigde Staten	39.5
2	Mateusz Kieliszkowski	Polen	33.5
3	Johan Els	Zuid-Afrika	24.5
4	Gerhard Van Staden	Zuid-Afrika	23.5
5	Charlie Gough	Verenigd Koninkrijk	18
6	Eben Le Roux	Australië	4 (Inj)

Heat 5 bevatte de titelverdediger van World’s Stronggest Man, Brian Shaw, het opnemen tegen vijf mannen die nog nooit de finale hadden gehaald. Eben Le Roux en Gerhard Van Staden waren veteranen, terwijl Mateusz Kieliszkowski, Charlie Gough en Johan Els nieuwkomers waren. Els verscheen als vervanger van Benedikt Magnusson uit IJsland, die een infectie had opgelopen aan een insectenbeet.

Aan de beurt was de Loading Race, waar Johan Els uitliep naar een voorsprong, velen verraste door met alle vier de zakken te lopen en een tijd neer te zetten van 47.27 seconden. De volgende heat zag Mateusz Kieliszkowski uit Polen echter wegsprinten en finishen in 37.02, terwijl Shaw derde werd in 48.06. Els presteerde opnieuw goed in de Bus Pull, hij eindigde net achter zijn landgenoot Van Staden, maar Shaw zette een tijd neer van 41 seconden om een boodschap te sturen naar de rest van de heat. Kieliszkowski was niet erg onder de indruk van die tijd, want hij liet de klok ondanks een struikelpartij stilstaan op 42,16. In de Keg Toss voor de hoogte kwam Kieliszkowski gelijk met de Zuid-Afrikanen op 6,75 meter, terwijl Shaw de lat gemakkelijk op 7 meter legde. De Amerikaan ging vervolgens voor Bjornsson’s record van 7,15, gezet in heat 3, en verbrijzelde het door zijn vaatje over de 7,25-meter bar te gooien. Na drie onderdelen leidde Shaw met 16 punten, Kieliszkowski was een punt terug op de tweede plaats, en Els was derde met 12 punten, een punt voor zijn landgenoot Van Staden.

De auto deadlift was een strijd voor Els, die slechts twee reps kreeg. Kieliszkowski, die last heeft van zijn rug, haalde er vijf, terwijl Van Staden en Gough gelijk stonden met zeven reps. Brian Shaw deed 10 zeer gemakkelijke oefeningen in minder dan 30 seconden, voordat hij stopte om energie te sparen. In de Viking Press had Els het opnieuw moeilijk, terwijl Van Staden een solide score van zes herhalingen neerzette om te verslaan. De twee leiders lieten zich daardoor niet van de wijs brengen: Kieliszkowski en Shaw maakten elk negen herhalingen en kwamen zo op gelijke hoogte voor de overwinning. Bij de Atlas Stones slaagden de Zuid-Afrikanen er niet in om de vierde steen omhoog te krijgen, waardoor de leiders geen druk hoefden uit te oefenen. Shaw tilde vier stenen snel omhoog, terwijl Kieliszkowski iets langzamer was, maar beide mannen gingen op sterke wijze door naar de finale.